نقش خانواده در تقویت مهارت های اجتماعی کودکان طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یکی از چالش برانگیزترین اختلالات رشدی عصبی دوران کودکی است که بر توانایی های ارتباطی، رفتاری و اجتماعی فرد تاثیر می گذارد. یکی از مهم ترین ضعف های کودکان اوتیستیک، نقص در مهارت های اجتماعی است؛ مهارت هایی که نقش حیاتی در رشد عاطفی، تحصیلی و بین فردی آنان ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی نقش خانواده، به ویژه والدین، در رشد و تقویت مهارت های اجتماعی کودکان طیف اوتیسم انجام شد. روش تحقیق به صورت کیفی و با رویکرد توصیفی–تحلیلی طراحی گردید. داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با والدین، مشاهده مستقیم تعاملات خانواده با کودک، و تحلیل مضمون اطلاعات گردآوری شد. یافته های تحقیق نشان داد که خانواده در صورتی که از آموزش، حمایت و آگاهی لازم برخوردار باشد، می تواند تاثیر بسزایی در بهبود ارتباط اجتماعی کودک اوتیستیک داشته باشد. حضور فعال والدین، آموزش مهارت های تربیتی، هماهنگی در سبک فرزندپروری، و ایجاد محیط امن و ساختاریافته از جمله عوامل کلیدی در موفقیت این فرآیند هستند. نتایج پژوهش بر اهمیت رویکرد خانواده محور در طراحی برنامه های آموزشی و توان بخشی برای کودکان اوتیسم تاکید دارد و نشان می دهد که بدون مشارکت موثر خانواده، دستیابی به رشد پایدار مهارت های اجتماعی در این کودکان دشوار خواهد بود. از این رو، پیشنهاد می شود سیاست گذاران، مراکز مشاوره و آموزشی، و متخصصان، خانواده ها را به عنوان شرکای فعال در فرآیند درمان و آموزش کودکان طیف اوتیسم در نظر گیرند.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، مهارت های اجتماعی ، خانواده محور ، والدین ، آموزش کودکان استثنایی ، سبک فرزندپروری ، تعامل اجتماعی ، توان بخشی