هوش مصنوعی به مثابه محرک تحول آموزشی: تحلیل شواهد و طراحی چارچوب عملیاتی

این مقاله مروری با هدف بررسی نظام مند نقش هوش مصنوعی در تحول نظام های آموزشی و ارائه چارچوبی عملیاتی برای کاربست این فناوری انجام شده است. با استفاده از روش مرور ساختاریافته، ۱۵۸ مطالعه معتبر بین المللی در بازه زمانی ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۳ مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان می دهد هوش مصنوعی از طریق چهار مکانیسم اصلی شامل: ۱) شخصی سازی یادگیری، ۲) توسعه سیستم های هوشمند ارزشیابی، ۳) تسهیل مدیریت آموزشی، و ۴) ایجاد محیط های یادگیری تعاملی، قابلیت تحول آفرینی در آموزش را داراست.تحلیل محتوای مطالعات بیانگر آن است که کاربست هوش مصنوعی می تواند تا ۴۰٪ بهبود در بازدهی یادگیری، ۳۰٪ کاهش بار کاری معلمان و ۲۵٪ افزایش مشارکت یادگیرندگان را به همراه داشته باشد. با این حال، چالش های مهمی از جمله ملاحظات اخلاقی، شکاف دیجیتالی و مقاومت در برابر تغییر نیز شناسایی شدند. در این مقاله، چارچوب پنج بعدی PIES (فردی، نهادی، آموزشی، اجتماعی، فناورانه) برای اجرای موفقیت آمیز هوش مصنوعی در محیط های آموزشی طراحی شده است.مطالعه حاضر با ترکیب یافته های موجود، هم به تحلیل نقادانه شواهد تجربی می پردازد و هم با ارائه چارچوب عملیاتی، راهنمای سیاست گذاران و متخصصان آموزشی قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد تحقق کامل ظرفیت های هوش مصنوعی در آموزش مستلزم توجه همزمان به ابعاد فنی، تربیتی و سازمانی است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی در آموزش ، تحول دیجیتال ، شخصی سازی یادگیری ، چارچوب PIES ، نظام های آموزشی هوشمند.