روش های کاربردی برای تدریس دانش آموزان استثنایی دارای اختلال نوشتن

اختلال نوشتن (Dysgraphia) یکی از رایج ترین اختلالات یادگیری ویژه در میان دانش آموزان استثنایی است که با مشکلاتی چون دست خط ناخوانا، کندی نوشتن، ضعف در املا، عدم انسجام نوشتاری و ناتوانی در بیان افکار به صورت نوشتاری همراه است. این اختلال می تواند بر عملکرد تحصیلی، اعتمادبه نفس و انگیزش دانش آموزان تاثیر منفی بگذارد. مقاله حاضر با هدف مرور نظام مند مهم ترین روش ها و رویکردهای کاربردی برای آموزش موثر به دانش آموزان دارای اختلال نوشتن، در بازه زمانی ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۴، نگاشته شده است. در این مطالعه، بیش از ۴۵ منبع علمی معتبر شامل کتاب های تخصصی، مقالات پژوهشی نمایه شده در پایگاه های علمی بین المللی نظیر Scopus، ScienceDirect، SpringerLink و همچنین منابع فارسی استخراج شده از پایگاه های SID، Magiran، Civilica و ISC مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته اند.نتایج بررسی ها نشان می دهد که روش های چندحسی (Multisensory)، آموزش گام به گام، استفاده از فناوری های کمک آموزشی نظیر نرم افزارهای نوشتاری، بهره گیری از ابزارهای حرکتی-دیداری و طراحی برنامه های فردی سازی شده بر اساس توانایی های خاص هر دانش آموز، از موثرترین راهبردهای آموزشی محسوب می شوند. همچنین یافته ها بر اهمیت همکاری بین حرفه ای معلمان، والدین، روان شناسان و کاردرمان گران در بهبود عملکرد نوشتاری دانش آموزان تاکید دارند. در کنار این رویکردها، چالش هایی نظیر کمبود منابع بومی، فقدان آموزش تخصصی معلمان و محدودیت های مالی در مدارس نیز شناسایی و بررسی شده اند.مقاله حاضر با تاکید بر تلفیق روش های نوین آموزشی و فناوری های کمک آموزشی، بر ضرورت طراحی برنامه های جامع، انعطاف پذیر و متناسب با نیازهای دانش آموزان دارای اختلال نوشتن تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

اختلال نوشتن ، ناتوانی یادگیری ، آموزش چندحسی ، ابزار کمک آموزشی ، فناوری آموزشی ، دانش آموزان استثنایی ، برنامه درسی انفرادی