مقایسه سیستم های آموزشی سنتی و مدرن در پرورش خلاقیت کودکان

خلاقیت، یکی از اساسی ترین مهارت های قرن بیست و یکم، نقش تعیین کننده ای در رشد همه جانبه کودکان و موفقیت آنان در جامعه آینده دارد. هدف این مقاله، مقایسه تطبیقی میان دو رویکرد سیستم آموزشی سنتی و مدرن در پرورش خلاقیت کودکان است. ابتدا مفاهیم خلاقیت و ویژگی های اصلی هر یک از رویکردهای آموزشی تشریح می شود. سپس با استناد به نظریه هایی چون سازنده گرایی، یادگیری فعال و مطالعات تجربی، تاثیر شیوه های مختلف تدریس، نقش معلم، محتوای آموزشی و محیط یادگیری بر رشد خلاقیت بررسی می گردد. یافته ها نشان می دهد که رویکردهای سنتی، با تاکید بر انتقال محفوظات و ساختارهای ثابت، کمتر زمینه بروز و توسعه توانمندی های خلاقانه را برای کودکان فراهم می کنند. در مقابل، نظام های نوین آموزشی با بهره گیری از روش های مشارکتی، پروژه محور، تلفیق فناوری و فضای انعطاف پذیر، بستر مساعدتری برای شکوفایی خلاقیت ایجاد می نمایند. در پایان، با ارائه پیشنهادهایی برای بهبود نظام آموزشی، بر ضرورت بازنگری سیاست ها و به کارگیری روش های نوین در مدارس به منظور تقویت خلاقیت کودکان تاکید می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش ، پرورش ، خلاقیت