نقش ادبیات فارسی به عنوان وسیله ای برای آموزش در فرآیند تربیتی سراسر کشور

موضوع یادگیری و کیفیت و کمیت وقوع آن، یکی از مهم ترین دغدغه های هر نظام آموزشی است؛بنابراین جست وجو و انتخاب رویکردی که به یادگیری هرچه بهتر منتهی شود، امری معقول وضروری است. در ماهیت ادبیات، گفته شده که: ادبیات، عبارت است از آن گونه سخنانی که از حد سخنان عادی، برتر و والاتر بوده است و مردم، آن سخنان را در میان خود، ضبط و نقل کرده اند وشاعران، با .» از خواندن و شنیدن آنها دگرگونه گشته و احساس غم و شادی یا لذت و الم کرده اند لطف طبع و احساسات دقیق، و نویسندگان چیره دست، با قدرت اندیشه و نیروی تخیل و به کارگیری بدیع زبان، جلوه و معنای خاصی به کلام بخشیده اند و با نفوذ در فکر و جان خواننده، آنان را در غم ها و شادی های خود شریک کرده اند و گاه با ارائه آثار ادبی متنوعی چون: شعر و ترانه، فیلم نامه،داستان، رمان و نمایش نامه، علاوه بر عاطفه و احساس، آگاهی ها و افکار و تجربیات خود را نیزمنتقل کرده و جامعه را همدل و متحد ساخته و موجب پیشرفت های بزرگ مادی و معنوی شده اند؛بدین طریق، گاه چنان تاثیر ماندگاری به جا گذاشته اند که موجب دگرگونی و تعالی اخلاق و فرهنگ نسل ها شده اند.آموزش و پرورش چه به شکل دولتی و رسمی خصوصا در جوامع در حال گذر ازجمله ایران و چه به شکل غیر دولتی آن مانند برخی از کشورهای غربی ، بر محور آموزش نیروهای انسانی و پرورش استعدادهای ذاتی افراد جامعه استوار است .

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، آموزش ، فرایند تربیتی ، یادگیری ، نظام آموزشی ، تفکر ، عاطفه و احساس