واکاوی زبان غیررسمی و تاثیر آن بر سبک نویسندگان معاصر

تحول سبک در ادبیات معاصر به ویژه در آثار داستانی، تا حد زیادی وام دار بهره گیری از زبان غیررسمی و محاوره ای است. زبان غیررسمی که خارج از ضوابط و هنجارهای زبان معیار تعریف می شود، بستری مناسب برای خلق صمیمیت، واقع گرایی و انتقال عواطف میان نویسنده و مخاطب فراهم می آورد. این پژوهش با هدف واکاوی نقش و پیامدهای زبان غیررسمی در شکل گیری سبک نویسندگان معاصر، ابتدا به تبیین مبانی نظری و ویژگی های زبان غیررسمی پرداخته و سپس کارکردهای این نوع زبان را در خلق شخصیت ها، فضاهای داستانی و هویت بخشی به آثار بررسی کرده است. یافته ها نشان می دهد که استفاده آگاهانه از زبان محاوره ای و اصطلاحات بومی نه تنها به غنای ادبی اثر افزوده، بلکه عامل تمایز سبک و افزایش باورپذیری و جذابیت روایت نزد مخاطب شده است. با این حال، انتخاب و نحوه به کارگیری این زبان باید به گونه ای باشد که ضمن حفظ اصالت اثر، از مشکلات احتمالی در فهم و ارتباط مخاطب جلوگیری کند. در مجموع، زبان غیررسمی را می توان یکی از مهم ترین ابزارهای نوآوری و هویت بخشی در سبک نویسندگان ادبیات معاصر دانست.