ویژگی های قراردادهای نفتی در حقوق ایران

در این مقاله با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به بررسی ویژگی های قراردادهای نفتی در حقوق ایران پرداختیم ، نتایج نشان می دهد ، قراردادهای نفتی جدید ایران (Iran Petroleum Contracts) چندی است در قراردادهای نفتی مورد بحث قرار گرفته و ابهامات بی شماری را در خصوص ماهیت حقوقی آنها با توجه به نوع قرارداد و شرط مالکیت ، برای حقوقدانان ایجاد کرده است . عدهای معتقدند این قراردادها بیع متقابل هستند، در حالی که از منظر ماهوی به دلیل عدم رعایت شروط قانونی بیع ، نظیر عدم وجود عین خارجی ، موضوع قرارداد، طراحی و ساخت در زمان انعقاد عقد نمی توان چنین فرضی را پذیرفت . نشان می دهد که سه دیدگاه در مورد ماهیت قراردادهای IPC مطرح می گردد،۱-قراردادهای اداری و تحت نظر قوانین و مقررات داخلی کارفرما یا همان دولت میزبان ۲- ماهیتی خصوصی براساس ماده۱۰ قانون مدنی و در آخر، خصیصه ای بین المللی با نگرشی فراملی ، که هر کدام توجیهات قانع کنندهای برای خود دارند. از منظر حقوق داخلی نیز این گونه قراردادها خصوصیات ویژهی خود را دارند و در مقام انطباق با سایر قراردادهای معین در قانون مدنی ، وجوه اشتراکی و افتراقی با نهادهای حقوقی مانند بیع ، معاوضه ، جعاله و اجاره دارند، اما هیچ یک از این نهادها نیستند. قراردادهای نفتی به عنوان یکی از مهم ترین قراردادهای اقتصادی در سطح ملی و بین المللی، نقش بسزایی در رشد و توسعه کشورها دارند. ایران به عنوان یکی از کشورهای غنی از منابع نفت و گاز، همواره به دنبال تنظیم قراردادهایی بوده که علاوه بر جذب سرمایه گذاری خارجی، منافع حداکثری خود را حفظ کند. در این مقاله، به بررسی ویژگی های قراردادهای نفتی در حقوق ایران پرداخته می شود و انواع قراردادهای متداول، اصول حاکم و محدودیت های قانونی آن ها تحلیل می گردد.

کلیدواژه ها:

ماهیت حقوقی ، مفاد ، شروط ، قرارداد ، فروش نفت