بررسی خودتنظیمی برروی عملکرد دانش آموزان ابتدائی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودکارآمدی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. خودکارآمدی به عنوان باور فرد به توانایی های خود جهت انجام وظایف تحصیلی، یکی از مهم ترین متغیرهای روان شناختی تاثیرگذار بر عملکرد آموزشی محسوب می شود. در این مطالعه، با استفاده از روش توصیفی-همبستگی، اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه های استاندارد خودکارآمدی تحصیلی و معدل نمرات دانش آموزان جمع آوری شد.نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین میزان خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان و پیشرفت تحصیلی آن ها رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ به گونه ای که افزایش خودکارآمدی تحصیلی منجر به بهبود عملکرد آموزشی، انگیزه و سازگاری بیشتر در محیط مدرسه می شود. خودکارآمدی تحصیلی بر فرآیندهای شناختی، عاطفی، انگیزشی و حتی انتخاب اهداف تحصیلی دانش آموزان تاثیرگذار است. اهمیت این متغیر در جامعه ایرانی، با وجود افزایش انتظارات تحصیلی و رقابت علمی در مدارس، دوچندان می شود. یافته های متعددی نشان داده اند که سطح خودکارآمدی دانش آموزان می تواند میزان تلاش، انگیزش درونی، مقابله با استرس امتحانات، و حتی سلامت روانی آنان را تعیین کند. با توجه به فشارها و نگرانی های والدین و معلمان نسبت به افت یا رکود تحصیلی دانش آموزان، بررسی راهبردهایی برای تقویت مولفه های مثبت روان شناختی از جمله خودکارآمدی، کاملا ضروری می نماید. یافته ها تاکید می کنند که تقویت احساس خودکارآمدی، می تواند به عنوان راهبردی موثر جهت ارتقای سطح یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مورد توجه کارگزاران آموزش و والدین قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی ، انگیزش تحصیلی ، عملکرد آموزشی ، روان شناسی تربیتی.