شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر بالندگی اعضای هیات علمی دانشگاه تهران

این پژوهش با هدف شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر بالندگی اعضای هیات علمی در دانشگاه تهران طراحی و اجرا شده است. روش تحقیق از نوع آمیخته اکتشافی است که در دو بخش کیفی و کمی صورت پذیرفته است. در بخش کیفی از طریق روش مصاحبه نیمه ساختاریافته با ۱۵ نفر از متخصصان و صاحب نظران که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده بودند، عوامل موثر بر بالندگی اعضای هیات علمی شناسایی و دسته بندی شدند. در بخش کمی در قالب روش تحقیق توصیفی- پیمایشی و از طریق ابزار پرسشنامه محقق ساخته نظرات و دیدگاه های ۲۸۲ نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه تهران که به روش نمونه گیری طبقه ای نسبی انتخاب شده بودند گردآوری شد. در نتیجه تحلیل داده های بخش کیفی پژوهش که به روش کدگذاری باز و محوری انجام شد، دو دسته کلی از عوامل شناسایی گردید که شامل عوامل شخصی و عوامل سازمانی می باشد. سپس در مرحله کمی داده های به دست آمده با استفاده از فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) به روش میانگین هندسی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و عوامل موثر بر بالندگی اعضای هیات علمی اولویت بندی گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد که از میان عوامل شخصی ویژگی های شخصیتی اعضای هیات علمی با وزن نسبی ۳۰۲/۰ دارای بیشترین اهمیت بوده و بعد از آن عوامل عوامل انگیزه، پیشینه علمی، تعهدحرفه ای، و مسئولیت پذیری به ترتیب با وزن نسبی ۲۵۱/۰، ۱۹۴/۰، ۱۳۵/۰، و ۱۱۸/۰ قرار دارد. از میان عوامل سازمانی نیز فرهنگ و جو سازمانی با وزن نسبی ۲۷۷/۰ دارای بیشترین اولویت بوده و بعد از آن به ترتیب عوامل نظام ارتقای شغلی، عوامل مدیریتی، فرصت بالندگی، عوامل ساختاری، و عوامل معیشتی با ضرایب نسبی ۲۱۶/۰، ۱۸/۰، ۱۳۸/۰، ۱۰۴/۰، و ۰۸۵/۰ قرار دارد.