بررسی میزان سازگاری محتوای درسی با فناوری های نوین تدریس

در عصر حاضر، تحولات فناورانه با سرعتی چشمگیر در حال تغییر چهره آموزش و یادگیری هستند. ورود فناوری های نوین به عرصه آموزش، فرصت هایی بی سابقه برای ارتقاء کیفیت تدریس و یادگیری فراهم کرده است. با این حال، یکی از چالش های اساسی در بهره گیری موثر از این فناوری ها، میزان سازگاری محتوای درسی با ابزارها و روش های نوین تدریس است. محتوای درسی سنتی که عمدتا بر انتقال یک سویه اطلاعات و حفظ مطالب تاکید دارد، در بسیاری موارد با ویژگی های تعاملی، چندرسانه ای و یادگیرنده محور فناوری های نوین هم راستا نیست. این عدم تطابق می تواند منجر به کاهش اثربخشی آموزش، افت انگیزه یادگیرندگان و ناکارآمدی سرمایه گذاری های فناورانه در نظام آموزشی شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان سازگاری محتوای درسی با فناوری های نوین تدریس انجام شده است. در این راستا، با بهره گیری از مطالعات داخلی و بین المللی منتشرشده از سال ۲۰۱۵ به بعد، به تحلیل ابعاد مختلف این سازگاری پرداخته شده است. یافته ها نشان می دهد که در بسیاری از نظام های آموزشی، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، محتوای درسی همچنان ساختاری ایستا، متنی و غیرتعاملی دارد که با ویژگی های فناوری های نوین مانند یادگیری مبتنی بر بازی، واقعیت افزوده، یادگیری سیار و پلتفرم های تعاملی همخوانی ندارد. همچنین، نبود چارچوب های طراحی برنامه درسی مبتنی بر فناوری، کمبود آموزش های حرفه ای برای معلمان، و ضعف در زیرساخت های فناورانه از دیگر موانع سازگاری موثر هستند. در مقابل، کشورهایی که به بازطراحی محتوای درسی با رویکرد فناورانه پرداخته اند، توانسته اند محیط های یادگیری پویا، شخصی سازی شده و اثربخش تری ایجاد کنند. این مقاله با هدف ارائه تصویری جامع از وضعیت موجود و ارائه راهکارهایی برای بهبود سازگاری محتوای درسی با فناوری های نوین، می تواند برای سیاست گذاران آموزشی، برنامه ریزان درسی و معلمان مفید واقع شود.

کلیدواژه ها:

محتوای درسی ، فناوری های نوین تدریس ، سازگاری آموزشی ، یادگیری تعاملی ، طراحی برنامه درسی.