مقایسه نظریات کنش متقابل نمادین: گذار از مید به بلومر

نظریه کنش متقابل نمادین به عنوان یکی از مهم ترین پارادایم های جامعه شناسی خرد، درک ما از واقعیت اجتماعی را با تمرکز بر معنا، نماد و کنش متقابل دگرگون کرده است. این نظریه که ریشه های فلسفی آن در پراگماتیسم آمریکایی قرار دارد، توسط جورج هربرت مید پایه گذاری و سپس توسط شاگرد وفادارش، هربرت بلومر، صورت بندی و به جامعه علمی معرفی شد. این مقاله با روش کتابخانه ای و تحلیل محتوای کیفی، به بررسی تطبیقی و انتقادی اندیشه های این دو متفکر کلیدی می پردازد. هدف اصلی، آشکار ساختن نقاط اشتراک، افتراق و فرآیند تکاملی است که این نظریه از ایده های فلسفی و روان شناختی-اجتماعی مید تا تبدیل شدن به یک مکتب جامعه شناختی مشخص توسط بلومر طی کرده است. در این راستا، ابتدا به زندگی، آثار و بستر اجتماعی-فکری هر دو اندیشمند پرداخته می شود. سپس مبانی هستی شناختی، معرفت شناختی و روش شناختی آن ها مقایسه شده و مفاهیم محوری مانند «خود»، «من فاعلی و مفعولی»، «دیگری تعمیم یافته» و «فرآیند تفسیر» تحلیل می شوند. مقاله نشان می دهد که چگونه بلومر ضمن وفاداری به اصول مید، با تاکید بر روش شناسی تفسیری و نقد پوزیتیویسم، به کنش متقابل نمادین هویتی مستقل بخشید. در نهایت، با بررسی تاثیرات، امکان تلفیق این نظریه با سایر دیدگاه ها و نقد ابعاد مثبت و منفی آن، نتیجه گیری می شود که درک عمیق کنش متقابل نمادین مستلزم فهم توامان میراث مید و نظام بخشی بلومر است.

کلیدواژه ها:

کنش متقابل نمادین ، جورج هربرت مید ، هربرت بلومر ، خود ، معنا ، تفسیر ، مکتب شیکاگو ، پراگماتیسم.