چگونه توانستیم حس خداشناسی دانش آموزان را تقویت کنیم؟

این پژوهش با هدف بررسی راهکارهای موثر برای تقویت حس خداشناسی در دانش آموزان پایه دوم ابتدایی انجام شد. در ابتدای پژوهش، مشاهده کردم که بسیاری از دانش آموزان ارتباط سطحی و حفظی با مفاهیم خداشناسی دارند و کمتر فرصت بیان تجربیات معنوی خود را داشته اند. بر همین اساس، تلاش کردم با استفاده از روش های نوآورانه، فضای آموزشی را به محیطی پویا و تجربه محور تبدیل کنم که بتواند درک معنوی دانش آموزان را تقویت کند. برای گردآوری اطلاعات، از سه روش مشاهده، مصاحبه و پرسش نامه استفاده کردم تا میزان ارتباط دانش آموزان با مفهوم خداشناسی را پیش از اجرای راهکارها بررسی کنم. نتایج نشان داد که بیشتر دانش آموزان دیدگاهی نظری و غیرتعاملی نسبت به خداشناسی دارند و فرصت کافی برای تفکر و تجربه ی شخصی نداشته اند. در ادامه، چهار راهکار اصلی شامل داستان گویی و روایت های تصویری، گفت وگوی آزاد، فعالیت های هنری و تامل در طبیعت را انتخاب کردم و برنامه ی اجرایی مشخصی برای هر یک از آن ها طراحی کردم. پس از اجرای این راهکارها، مشاهده کردم که مشارکت دانش آموزان در بحث های خداشناسی افزایش یافته، میزان سوالات آن ها بیشتر شده و توانسته اند ارتباط معنوی عمیق تری با این مفهوم برقرار کنند. جلسات گفت وگو به آن ها کمک کرد تا تجربیات و احساسات خود را آزادانه مطرح کنند، فعالیت های هنری باعث شد تا نگرش معنوی شان در قالب آثار خلاقانه بروز پیدا کند، و تامل در طبیعت حضور خدا را برایشان ملموس تر کرد. تحلیل پاسخ های پرسش نامه های مقایسه ای نشان داد که میزان درک و ارتباط دانش آموزان نسبت به ابتدای پژوهش بهبود یافته است. روش های جدید تدریس توانسته اند جایگزین مناسبی برای شیوه های سنتی ارائه ی مفاهیم خداشناسی باشند و به دانش آموزان کمک کنند تا این مفهوم را به عنوان بخشی از تجربه ی واقعی خود درک کنند. نتایج پژوهش نشان داد که ترکیب روش های تعاملی، خلاقانه و تجربی تاثیر قابل توجهی در تقویت حس خداشناسی دانش آموزان دارد.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، تجربه ، تعامل ، خداشناسی