بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی

در سالهای اخیر، روندهای نوین آموزشی بر اهمیت مشارکت دانشآموزان در فرآیند یادگیری و فاصله گرفتن از روشهای سنتی تدریس تاکید فراوانی داشتهاند. به ویژه در دوره ابتدایی که پایهگذار شخصیت علمی و نگرش تحصیلی کودکان است، نقش انتخاب شیوه تدریس مناسب از اهمیت دوچندانی برخوردار میشود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روشهای تدریس فعال بر پیشرفت تحصیلی دانشآموزان دوره ابتدایی انجام گرفته است. در این پژوهش، روشهای تدریس فعال شامل بهکارگیری فعالیتها و مشارکت عملی دانشآموزان مانند کار گروهی، بحث و گفتگو، انجام پروژههای کوچک، بازیهای آموزشی، و یادگیری مبتنی بر حل مسئله بوده که همگی با هدف درگیرسازی بیشتر دانشآموزان در فرآیند یادگیری طراحی شدهاند. یافتههای مطالعات و تجارب عملی نشان میدهد که استفاده از این روشها به طور محسوس موجب افزایش علاقه و انگیزه تحصیلی در دانشآموزان شده و علاوه بر ارتقای توانایی علمی، باعث رشد مهارتهای فردی نظیر تفکر انتقادی، خلاقیت، همکاری و اعتماد به نفس میشود. نتایج پژوهشهای مرتبط نیز حاکی از آن است که دانشآموزانی که تحت آموزش با رویکرد تدریس فعال قرار میگیرند، نه تنها در آزمونهای درسی عملکرد بهتری از خود نشان دادهاند، بلکه نگرش مثبتتری نسبت به یادگیری و مدرسه پیدا کردهاند. در مقایسه با روشهای سنتی، روشهای فعال تدریس، بستر لازم برای تعامل بیشتر بین دانشآموز و معلم و نیز تقویت ارتباطات بین فردی در میان دانشآموزان را فراهم میآورد. با وجود چالشهایی نظیر کمبود منابع، تراکم جمعیت کلاس و محدودیت زمانی، نتایج کلی تاکید دارد که توجه به روشهای تدریس فعال و تجهیز آموزگاران ابتدایی به این مهارتها، از مهمترین عوامل پیشرفت تحصیلی و شکلگیری نگرش مثبت نسبت به علم و کلاس درس خواهد بود. این مساله میتواند در بلندمدت به بهبود کیفیت نظام آموزشی و پرورش نیروی انسانی خلاق و پویا در جامعه بیانجامد.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس فعال ، پیشرفت تحصیلی ، دانشآموزان ابتدایی ، یادگیری مشارکتی ، آموزش و پرورش ، تدریس نوین ، یادگیری فعال ، انگیزه تحصیلی ، عملکرد تحصیلی مهارتهای زندگی