رابطه ساختاری نقش میانجی انطباق پذیری اجتماعی و سبک های دلبستگی با دینداری نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تعیین رابطه سبک های دلبستگی با دینداری نوجوانان :نقش میانجی انطباق پذیری اجتماعی انجام شده است . روش تحقیق توصیفی- همبستگی از نوع کاربردی است. جامعه آماری تحقیق کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ در مدارس شهرستان سمنان مشغول به تحصیل اند ، می باشد که بر اساس نظر کلاین تعداد ۲۵۰ نفر به عنوان حجم نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و پرسشنامه بین این افراد توزیع گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه دینداری نوجوانان کلارک و استارک (۱۹۶۵) ، پرسشنامه سبک های دلبستگی سیمپون (۱۹۹۰) و پرسشنامه انطباق اجتماعی بوسک و همکاران (۱۹۹۷) بوده است. به منظور بررسی فرضیه های تحقیق از معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای Spss-۲۲ و Pls-۳ استفاده شده است. نتایج نشان داد میزان تاثیر سبک دلبستگی اجتنابی بر دینداری با توجه به نقش میانجی انطباق پذیری اجتماعی ۱۷/۰- است که نشان دهنده تاثیری معکوس و ضعیف است و میزان تاثیر سبک دلبستگی دوسوگرا بر دینداری با توجه به نقش میانجی انطباق پذیری اجتماعی ۳۵/۰- است که نشان دهنده تاثیری معکوس و متوسط است.نتایج پژوهش نشان داد که رابطه بین دینداری نوجوانان و سبک های دلبستگی با نقش واسطه ای انطباق اجتماعی می تواند تاثیرات زیادی در زمینه های مختلف مذهبی و اجتماعی فرزندان داشته باشد و این نتایج می تواند به افراد کمک کند که با تغییر سبک دلبستگی و انتخاب سبک دلبستگی مناسب به تقویت دینداری خود کمک کنند.

کلیدواژه ها:

دینداری ، سبک های دلبستگی ، انطباق پذیری اجتماعی