رویکرد تحلیلی بر ارتباط میان معماری سنتی و فرش ایرانی

هنر فرش بافی به عنوان یکی از اصیل ترین و باستانی ترین هنرهای ایرانی، نمادی از فرهنگ در این سرزمین به شمار می رود. قدمت این هنر به بیش از ۲۵۰۰ و معماری سنتی بالغ بر ۵۰۰ سال پیش آغاز گردیده، این دوره به عنوان نقطه اوج و نمایش نهایی شکوه معماری ایران شناخته می شود. اینکه چگونه فرش ایرانی به عنوان عنصری از هنر در معماری سنتی نشان داده شده است، در هاله ای از ابهام است. در این پژوهش سعی بر این است که با استفاده از روش کیفی و رویکرد توصیفی-تحلیلی و تفسیری-تاریخی به بررسی پیوند میان معماری و فرش ایرانی بپردازد. گردآوری اطلاعات از طریق مشاهدات میدانی و منابع مکتوب صورت گرفته است. این پژوهش تلاش می کند نقش این دو هنر را در بازتاب هویت فرهنگ ایرانی تحلیل کند و تمرکز اصلی بر دوره تاریخی قاجار و ارتباط بصری و مفهومی میان این دو عرصه می باشد. نقش فرش در دو بعد طرح و ابعاد هندسی همیشه به عنوان عاملی مهم در شکل گیری فضای داخلی خانه ایرانی در نظر گرفته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که فرش های دوره معماری سنتی علاوه بر هماهنگی بصری و فرهنگی میان فضاهای داخلی و بناها ایجاد کرده اند و نشان دهنده هویت و زیبایی شناسی ایرانی بوده اند.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، فرش ، دوره قاجار ، تزئینات هندسی ، سبک اصفهانی