نظریه نشانه معناشناختی تن و جان برگرفته از اندیشه مولانا

چکیده تن ما پراکنده و متعدد است. ما درون زمان و مکان حرکت می کنیم و تن ما این حرکت را کنترل می کند، همچنین تن ما مرز بین ما و دیگری است و ما را از دیگری متمایز می کند. ازسویی تن مانند پرده ای است که مانع ارتباط ما با جهان های کیفی می شود؛ ازسوی­دیگر همین تن به­دلیل عادت، تکرار و روزمرگی ما را در تقابل با جهان جوهری قرار می دهد. حالا اگر تن بخواهد از محدودیت های کمی و مادی خارج شود باید استعلا پیدا کند. تن استعلایافته تنی است که با جوهری از هستی پیوند می یابد که نتیجه آن خلق وجودی است که براساس اندیشه های مولانا «جان» نامیده می شود. همین جان می تواند در مرتبه ای بالاتر و پس از یکی شدن با ذات هستی در امتزاج  با کل جهان هستی قرار گیرد و با «جانان» یکی شود. چگونه تن می تواند از خود عبور کند و در پیوند با جان قرار گیرد؟  هدف از این جستار تبیین نظریه نشانه معناشناختی تن و جان براساس اندیشه های مولاناست. دستاورد اصلی این پژوهش این است که تن با عبور از کمیت های محدودکننده مادی، زمان و مکان فیزیکی را پشت­سر می گذارد. درواقع، تن به درجه ناب حضور در هستی دست می­یابد و علت اصلی این امر تبدیل تن کنشی به تن رخدادی است. تن رخدادی تنی حادث است که سبب استعلای سوژه ازطریق پیوند او با جان می شود. جان از هر نوع محدودیت زمانی و مکانی فارغ است و وجه جوهری حضور را نمایان می کند.

کلیدواژه ها:

نشانه معناشناسی ، تن ، جان ، تن کنشی ، تن رخدادی ، جانان