شکستگی انتهای تحتانی استخوان رادیوس (بخش دوم)

مقاله حاضر بخش دوم از مروری جامع است با تکیه بر آناتومی، فیزیولوژی و درمان شکستگی دیستال رادیوس (انتهای تحتانی رادیوس). این آسیب یکی از شایع ترین آسیب های اسکلتی است. در بخش نخست، تاریخچه ای از این عارضه ارائه و پیشرفت های بشر در شناسایی و درمان آن بازگو شد. در آن بخش گفته شد درمان این شکستگی نیاز به درک دقیق آناتومی رادیوس و مفصل مچ دست دارد. همچنین بر اهمیت تصویربرداری های استاندارد مانند رادیوگرافی و سی تی اسکن برای ارزیابی شکستگی و برنامه ریزی جراحی تاکید و به سیستم های طبقه بندی مختلف برای درمان این شکستگی اشاره شد. از آنجا که هدف اصلی درمان، بازگرداندن عملکرد مچ دست به سطح قبلی است، در بخش نخست بر نقش مهم پارامترهای کلیدی مانند اختلاف سطح مفصلی، شیب دورسال و طول رادیال در تصمیم گیری درمانی تاکید شد. اینک در بخش دوم، روش های جراحی پین پلاستر، پین گذاری از راه پوست، تکنیک کاپانچی، تثبیت اختصاصی قطعه، فیکساتورهای خارجی (نوع پوشا و ناپوشا)، پلیت های قفلی (با زاویه ثابت و متغیر) و پلیت های پوشا بررسی شده اند. همچنین عوارض هر روش، از جمله عفونت، آسیب به عصب رادیال، و مشکلات مرتبط با تاندون ها مورد بحث قرار گرفته است. مدیریت درد پس از عمل، مراقبت های بعدی، و اهمیت تصویربرداری دقیق (به ویژه نمای فاست) از دیگر مباحث کلیدی بخش دوم این مقاله هستند. در نهایت، تاکید شده است که انتخاب روش جراحی باید بر اساس ویژگی های شکستگی، شرایط بیمار، و تجربه جراح صورت گیرد.