نقش فیلسوفان تعلیم و تربیت در جهانی پرتلاطم: «هوش بوم شناختی» به مثابه مشارکت پژوهشگران فلسفی در صلح جهانی

فلسفه های صلح جهانی را می توان به عنوان هدفی تکاملی برای هوشیاری بیشتر در نظر گرفت—هدفی که ابعاد فردی، اجتماعی، ملی و بین المللی هستی انسانی را در یک شبکه ی به هم پیوسته ی حیات متحد می سازد. این چشم انداز به دنبال حذف تمامی اشکال خشونت فردی و اجتماعی است و جوهری معنوی را پرورش می دهد که در «هوش بوم شناختی» متعالی ریشه دارد. چنین هوشی از بیداری فلسفی و علمی نسبت به فرایندهای طبیعی، تنوع زیستی، و آگاهی سیاره ای پدید می آید. این هوش، درکی را ترویج می کند که مبتنی بر معرفت شناسی مشترک سیستم های طبیعی و مصنوعی پیچیده است (از جمله: پیچیدگی، هستی شناسی رابطه مند، خودسازمان یابی، غیرخطی بودن، بازخورد، یادگیری انطباقی، دانش توزیعی، مقیاس پذیری و نقدپذیری). ظهور این آگاهی که در فلسفه تعلیم و تربیت (اعم از بوم شناسی و صلح) نقشی اساسی دارد، راهی پیش روی بشریت می گذارد تا آموزش را با اهداف صلح، عدالت و پایداری در جهانی پرتلاطم هم راستا سازد. «فلسفه زمین نو»، که از ویتگنشتاین الهام گرفته و بر پایه درک علمی و فلسفی معاصر استوار است، در پی یافتن راه حل های عملی برای مسائل واقعی «پس از آخرالزمان» است—راه حل هایی که با مفهوم «با-هم-بودن» و زایش آگاهی سیاره ای پیوند دارند.

کلیدواژه ها:

هوش بوم شناختی ، صلح جهانی و پایداری ، آگاهی سیاره ای ، پیچیدگی و هستی شناسی رابطه ای