بهبود قابلیت زیست سازگاری ایمپلنت های عصبی بوسیله اعمال پوشش های پیشرفته سرامیکی حاوی پروتئین

چالش های خاصی در اثر تعامل ایمپلنت های عصبی با بافت و سیستم عصبی مرکزی انسان وجود دارد که عمدتا ناشی از تعاملات پیچیده میان مواد ایمپلنت و بافت های بیولوژیکی سیستم عصبی است. در این مقاله، به بررسی نقش حیاتی پوشش های سرامیکی حاوی پروتئین در بهبود قابلیت زیست سازگاری این ایمپلنت ها پرداخته می شود. پروتئین های موجود در سطح ایمپلنت و محیط اطراف آن به طور قابل توجهی بر واکنش بدن نسبت به ایمپلنت تاثیر می گذارند و فرآیندهای مهمی مانند التهاب، چسبندگی سلولی و یکپارچگی بافت را تحت تاثیر قرار می دهند. بنابراین، درک مکانیزم و عملکرد این پروتئین ها در پوشش های سرامیکی برای بهبود قابلیت زیست سازگاری از اهمیت بسزایی برخوردار است. طراحی پوشش های سرامیکی حاوی پروتئین هایی مانند کلاژن و پروتئین وی، که از اجزای ماتریکس خارج سلولی طبیعی الهام می گیرند، به همراه استفاده از روش های نوین اصلاح سطح مانند تک لایه های خودمونتاژ شده، پوشش های هیدروژل و سطوح نانوساختار، می تواند به توسعه ایمپلنت های عصبی موثرتری کمک کند. این پوشش ها نه تنها به بهبود پاسخ فوری بافت به ایمپلنت ها از طریق شیمی سطح و بهبود تعامل سطح ایمپلنت با بافت عصبی جراحت دیده کمک می کنند، بلکه ثبات و عملکرد طولانی مدت آن ها را نیز افزایش می دهند. این ویژگی ها برای کاربردهای مختلفی از جمله پروتزهای عصبی، ایمپلنت های مغز و تحقیقات عصبی از اهمیت بالایی برخوردار است. در نهایت، این پژوهش بر اهمیت طراحی پوشش های سرامیکی حاوی پروتئین تاکید دارد که می تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اختلالات عصبی کمک کند و راه را برای درمان های نوآورانه تر هموار سازد.

کلیدواژه ها:

Neural implant ، Advanced ceramic-based coatings ، Protein ، Biocompatibility ، Tissue engineering. ، ایمپلنت عصبی ، پوشش های پیشرفته پایه سرامیکی ، پروتئین ، قابلیت زیست سازگاری ، مهندسی بافت