بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلم و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلمان و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی است. خودکارآمدی، یکی از مولفه های اصلی در نظریه شناختی–اجتماعی بندورا، به باور فرد نسبت به توانایی خود در اجرای موفق یک وظیفه خاص اطلاق می شود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی–همبستگی است و جامعه آماری آن شامل معلمان و دانش آموزان مدارس ابتدایی دولتی شهرستان قصرشیرین در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۴ بوده است. نمونه ای شامل ۱۰۰ معلم و حدود ۴۰۰ دانش آموز از طریق نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب گردید.برای سنجش خودکارآمدی معلمان از پرسشنامه Tschannen-Moran & Hoy (۲۰۰۱) و برای سنجش پیشرفت تحصیلی از میانگین نمرات دروس اصلی دانش آموزان استفاده شد. تحلیل داده ها با بهره گیری از آمار توصیفی، آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با نرم افزار SPSS انجام شد.نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی معلمان و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r = ۰.۴۷، p < ۰.۰۱). همچنین، مولفه های «راهبردهای تدریس» و «مدیریت کلاس» بیشترین نقش را در پیش بینی موفقیت تحصیلی ایفا کردند. یافته ها بر اهمیت تقویت باورهای خودکارآمدی معلمان در ارتقاء عملکرد تحصیلی دانش آموزان تاکید می کند و می تواند مبنایی برای طراحی برنامه های توانمندسازی حرفه ای معلمان باشد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، معلم ابتدایی ، پیشرفت تحصیلی ، روان شناسی تربیتی ، مدیریت کلاس ، راهبردهای تدریس