نقش فرهنگ مدرسه در ایجاد احساس تعلق و امنیت روانی دانش آموزان برای پیشگیری از غیبت مکرر

غیبت مکرر دانش آموزان به عنوان یکی از چالش های اساسی نظام آموزشی، نه تنها بر پیشرفت تحصیلی آنان تاثیر منفی می گذارد، بلکه می تواند به مشکلات روان شناختی و اجتماعی عمیق تری نیز منجر شود. این پدیده پیچیده، محصول تعامل عوامل گوناگونی است که شامل مسائل فردی، خانوادگی، اجتماعی و به ویژه محیط مدرسه می شوند. در این میان، فرهنگ مدرسه به عنوان مجموعه ای از ارزش ها، باورها، هنجارها و رفتارهای حاکم بر فضای آموزشی، نقش بسزایی در شکل گیری احساس تعلق و امنیت روانی دانش آموزان ایفا می کند. احساس تعلق به مدرسه به معنای درک این موضوع است که دانش آموز بخشی از جامعه مدرسه است، مورد احترام قرار می گیرد، و حمایت می شود. امنیت روانی نیز شامل محیطی است که در آن دانش آموز بدون ترس از قضاوت، تمسخر یا تبعیض، احساس آرامش و آسودگی خاطر داشته باشد. زمانی که دانش آموزان احساس تعلق خاطر قوی به مدرسه داشته باشند و محیط مدرسه را مکانی امن و حمایت کننده تلقی کنند، احتمال غیبت های مکرر به طور چشمگیری کاهش می یابد. در چنین محیطی، دانش آموزان نه تنها انگیزه بیشتری برای حضور در کلاس درس پیدا می کنند، بلکه قادر خواهند بود به طور فعال در فعالیت های آموزشی و پرورشی مشارکت کنند و از حمایت های لازم برای مواجهه با چالش های تحصیلی و شخصی بهره مند شوند. هدف از این مقاله، بررسی عمیق نقش فرهنگ مدرسه در ایجاد احساس تعلق و امنیت روانی دانش آموزان و ارائه راهکارهایی عملی برای پیشگیری از غیبت مکرر است. با تبیین دقیق این ارتباط، می توان به طراحی و اجرای مداخلات موثرتری در سطح مدرسه و فراتر از آن دست یافت تا بستر لازم برای حضور منظم و موفقیت تحصیلی تمامی دانش آموزان فراهم شود. در این راستا، به بررسی ابعاد مختلف فرهنگ مدرسه از جمله روابط معلم-دانش آموز، تعاملات همسالان، مشارکت والدین، و سیاست های مدرسه در زمینه حضور و غیبت پرداخته خواهد شد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ مدرسه ، احساس تعلق ، امنیت روانی ، غیبت مکرر ، پیشگیری