اثر روان بخشی مثبت گرا بر تاب آوری، خودکارآمدی و امید نوجوانان

دوران نوجوانی به واسطه تغییرات سریع و چالش های رشدی متعدد، دوره ای حساس و پرمخاطره برای سلامت روان محسوب می شود. در این میان، روان بخشی مثبت گرا با تمرکز بر پرورش توانمندی ها و ویژگی های مثبت روانشناختی، می تواند رویکردی موثر برای ارتقاء بهزیستی و تاب آوری در این گروه سنی باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روان بخشی مثبت گرا بر افزایش تاب آوری، خودکارآمدی و امید در نوجوانان انجام شده است. این مطالعه از نوع روش مروری است. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC)، خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران، و امیدواری اسنایدر بود. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که مداخله مبتنی بر روان بخشی مثبت گرا منجر به افزایش معنی داری در نمرات تاب آوری، خودکارآمدی و امید در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد. همچنین، همبستگی مثبت و معناداری میان افزایش هر سه متغیر مشاهده گردید. این یافته ها حاکی از نقش موثر روان بخشی مثبت گرا در تقویت این سه مولفه حیاتی در نوجوانان است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که برنامه های مبتنی بر روان بخشی مثبت گرا دارای پتانسیل بالایی برای ارتقاء تاب آوری، خودکارآمدی و امید در نوجوانان هستند. این نتایج، تلویحات مهمی برای طراحی و اجرای مداخلات روانشناختی پیشگیرانه و ارتقایی در مدارس، مراکز مشاوره و خانواده ها به منظور افزایش بهزیستی روانشناختی نوجوانان دارد.

کلیدواژه ها:

روان بخشی مثبت گرا ، تاب آوری ، خودکارآمدی ، امید ، نوجوانان