نابرابری اجتماعی در تقسیم فضای شهری براساس تفکیک طبقاتی در شهر

نابرابری اجتماعی در فضای شهری حاصل دسترسی افتراقی نواحی شهر به منابع ارزشمند اجتماعی چون ثروت مادی، قدرت، منزلت و سرمایه فرهنگی است . تحولات سریع شهرنشینی در دهه های اخیر، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، منجر به بازتولید فضاهای شهری بر پایه الگوهای نابرابر و تفکیک شده ی اجتماعی- اقتصادی شده است. این پژوهش به بررسی چگونگی شکل گیری و استمرار نابرابری اجتماعی در تقسیم فضای شهری از منظر تفکیک طبقاتی پرداخته و نقش عوامل ساختاری، نهادی و اقتصادی را در بازتولید این نابرابری ها تحلیل می کند. این تحقیق به صورت توصیفی و جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای انجام شده است. نتایج نشان می دهد که سیاست های شهری ناعادلانه، تمرکز سرمایه در مناطق خاص، و غلبه منطق بازار بر فرآیندهای برنامه ریزی فضایی، منجر به تخصیص نامتوازن منابع، خدمات و فرصت های شهری در بین گروه های مختلف اجتماعی شده است. در این چارچوب، طبقات فرودست به حاشیه های فضایی رانده شده اند که از حداقل استانداردهای زیستی، دسترسی به خدمات عمومی، زیرساخت های مناسب و فضای سبز برخوردارند. در مقابل، طبقات مرفه در مناطقی با بالاترین کیفیت محیطی، دسترسی به شبکه حمل و نقل کارآمد و مراکز خدماتی-تجاری مستقر شده اند. این وضعیت نه تنها باعث بازتولید فقر و طرد فضایی شده، بلکه انسجام اجتماعی و حق به شهر را نیز به چالش کشیده است.

کلیدواژه ها:

شهر ، نابرابری اجتماعی ، فضای شهری ، طبقات شهری ، عوامل اجتماعی و اقتصادی