مدرسه به عنوان بستر توسعه ی مهارت های بین فرهنگی در عصر ارتباطات جهانی

در عصر جهانی شدن و ارتباطات گسترده، مهارت های بین فرهنگی (Intercultural Competence) به یکی از ارکان ضروری برای زیست مسالمت آمیز، درک متقابل و تعامل موثر میان جوامع متنوع فرهنگی بدل شده است. مدرسه، به عنوان نخستین نهاد رسمی اجتماعی سازی، نقشی اساسی در تربیت شهروندانی ایفا می کند که نه تنها به فرهنگ خود آگاه و پایبندند، بلکه توانایی گفت وگو، احترام، و همکاری با افراد دارای پیشینه های فرهنگی متفاوت را نیز دارند. این پژوهش با هدف بررسی نقش مدرسه در توسعه ی مهارت های بین فرهنگی دانش آموزان در بستر جهانی شدن طراحی شده است. بدین منظور، با تکیه بر چارچوب نظری دیردورف (۲۰۰۶)، بندورا (۱۹۷۷) و بنکس (۲۰۱۵)، از روش تحقیق ترکیبی (کمی و کیفی) بهره گرفته شد. داده ها از طریق پرسش نامه استاندارد شایستگی بین فرهنگی، مصاحبه نیمه ساختاریافته با معلمان، و تحلیل محتوای کتاب های درسی فارسی و مطالعات اجتماعی جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که با وجود پتانسیل بالای مدرسه برای پرورش شایستگی های بین فرهنگی، کاستی هایی در سیاست گذاری آموزشی، محتوای درسی و آمادگی معلمان مشاهده می شود. همچنین، محیط های مدرسه ای مشارکتی، که تعامل، گفت وگوی فرهنگی، و پروژه های گروهی را ترویج می دهند، تاثیر مثبتی در تقویت مولفه های شایستگی بین فرهنگی دارند. در پایان، پیشنهادهایی جهت بازنگری در برنامه درسی، توانمندسازی معلمان، و طراحی ابزارهای ارزیابی شایستگی بین فرهنگی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

مهارت های بین فرهنگی ، مدرسه ، جهانی شدن ، آموزش چندفرهنگی ، شایستگی فرهنگی ، یادگیری اجتماعی ، درک متقابل.