تاثیر انرژی های نو در کاهش مصرف انرژی ساختمان های اقلیمی

پژوهش حاضر به بررسی تاثیر بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر در کاهش مصرف انرژی در ساختمان های مبتنی بر طراحی اقلیمی پایدار می پردازد. در مواجهه با بحران های زیست محیطی فزاینده و افزایش هزینه های انرژی، استفاده از منابعی چون انرژی خورشیدی، بادی، زمین گرمایی و زیست توده، به عنوان راهکاری پایدار در معماری معاصر مطرح شده است. طراحی اقلیمی نیز با تکیه بر ویژگی های محیطی و بهره گیری از مصالح بومی، نقش مهمی در کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی ایفا می کند. این پژوهش با رویکرد تحلیلی-ترکیبی و از طریق تحلیل کمی و کیفی دو نمونه موردی (خارجی)، به بررسی هم افزایی میان انرژی های تجدیدپذیر و طراحی اقلیمی در بهینه سازی مصرف انرژی می پردازد.یافته ها نشان می دهند که تلفیق این دو رویکرد می تواند تا بیش از ۶۰ درصد مصرف انرژی را کاهش دهد، بهره وری سیستم های ساختمانی را افزایش داده، آسایش حرارتی و کیفیت زیستی فضاها را ارتقاء بخشد و هزینه های بلندمدت بهره برداری را کاهش دهد. همچنین، این راهکارها تاب آوری ساختمان ها را در برابر بحران های انرژی و اقلیمی آینده افزایش می دهند. بر این اساس، ضرورت دارد که در برنامه ریزی های آتی شهری و معماری، طراحی اقلیمی و فناوری های تجدیدپذیر به صورت یکپارچه و هوشمندانه مورد توجه قرار گیرند

کلیدواژه ها:

انرژی های نو ، طراحی اقلیمی ، کاهش مصرف انرژی ، معماری پایدار ، تاب آوری ساختمان ، انرژی خورشیدی ، بهینه سازی انرژی