بررسی ابعاد رفتارشناسی و تعامل پذیری در سرزندگی معماری اجتماع پذیر

فضاهای عمومی می توانند به گونه ای طراحی شوند که مردم و فعالیت ها را از محیط خصوصی به محیط عمومی فرا خوانند یا برعکس به صورتی باشند که وارد شدن به آن ها از نظر فیزیکی و روانی دشوار باشد. عناصر و کالبد محیط بر انسان تاثیر دارد و فضا (فضای شهری، فضای معماری) باید مناسب با نیازهای استفاده کنندگان طراحی شود و برای آنان جذاب، زیبا، صمیمی، به یادماندنی و خاطره انگیز باشد. نقش فضای عمومی، یا به عبارتی فضایی که در آن تعاملات اجتماعی شهروندان شکل می‎گیرد و فرهنگ جامعه در بستر آن ارتقا می یابد، در کشور ما روز به روز در حال افول است. شرایط حاکم بر شهرهای امروزی شیوه زندگی جدیدی را القا می کند که در آن پیاده روی به منظور انجام اهداف مختلف نادیده گرفته می شود؛ به عنوان نمونه خرید کردن و حتی تماشای مغازه ها در یک فضای پیاده یکی از فعالیت های جذاب و پرطرفدار شهری به شمار می آید به گونه ای که یکی از انواع فضاهای پویا و سرزنده در جهان، مرکز خرید پیاده است که متاسفانه جایگاه چنین فضاهایی در شهرهای ما به درستی تعریف نشده است. امروزه به دلایل گوناگون تامین نشاط، شادی و سرزندگی شهری به یکی از دغدغه های اصلی نظام های مدیریت شهری به ویژه درکشورهای توسعه یافته تبدیل شده است. تامین سرزندگی شهری نیز به مثابه آرمانی مشروع درصدر بسیاری از اسناد رسمی شهرسازی مشاهده می شود که خود برخاسته از اهمیت سرزندگی شهر به مثابه یک هدف و یک وسیله است. بر این اساس پرداختن به مولفه های رفتارشناسی، اجتماع پذیری و تعامل پذیری اجتماعی، سرزندگی و سنجش آن ها از موضوعات مهمی است که باید در برنامه ریزی شهرها مورد نظر واقع شده و بررسی گردد که در این مقاله این مهم مورد توجه بوده است. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی با ابزار گردآوری داده مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای واستنادی است. یافته های تحقیق نشان می دهد که به طور کلی هیچ کیفیت مطلوب شهری و ازجمله ایجاد سرزندگی در فضاهای عمومی شهری نمی تواند محصول یک پیشامد یا اتفاق باشد و سرزندگی یک فضا برگرفته از زنجیره ای از مجموعه فعالیت ها، رفتارهای شهروندی، اقدامات منطقی، هماهنگ و برنامه محور می باشد.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، فضاهای شهری ، رفتارشناسی ، اجتماع پذیری و تعامل پذیری.