تحلیل ساخت بتن مبتنی بر معیارهای دوام در شرایط اقلیمی شهر تهران

در طراحی سازه های بتنی، عمدتا تمرکز اصلی بر ویژگی های مقاومتی بتن است. با این حال تجربه خرابی های زودرس در سازه های بتنی که الزامات مقاومت رعایت شده، نشان دهنده این است که کنترل عوامل موثر بر دوام از اهمیت بالایی برخوردار است. به طوریکه هزینه های تعمیر و جایگزینی سازه ها، ناشی از خرابی مصالح، بخش عمده ای از کل بودجه ساختمان سازی را به خود اختصاص می دهد . این خرابی ها، نتایج مهمی درباره نقش عوامل غیرمقاومتی در پایداری طولانی مدت سازه ها ارائه میکند .علاوه بر این موضوع سرانه ی بالای مصرف سیمان در کشور عزیزمان ایران و آلودکی های ناشی از آن به ویژه در شهر تهران بر کسی پوشیده نیست.در این پژوهش، با استفاده از کاهش نسبت آب به سیمان و به تبع آن کاهش سیمان با استفاده از افزودنی روان ساز و همچنین ژل میکروسلیس و با بهرگیری از آزمایشات ، حداکثر جذب آب نیم ساعته، حداکثر عمق نفوذ آب تحت فشار، حداکثر نفوذ پذیری کلرید به روش تسریع شده ی RCPT و مهاجرت کلریدRCMT ، حداکثر مقاومت الکتریکی چهار نقطه ای ونر، ساخت بتن متناسب با شرایط اقلیمی شهر تهران با رویکردی اقتصادی و با هدف رعایت شاخص های دوام مطرح شده در مبحث نهم مقررات ملی ساختمان مورد بررسی قرار گرفته است و در پایان، هدف این پژوهش ارائه طرح اختلاطی اجرایی و مقرون به صرفه با در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی است تا طراحان سازه در شهر تهران را به اتخاذ رویکردی پایدار و توجه به شاخص های دوام در طراحی سازه ها ترغیب نماید.

کلیدواژه ها:

نسبت آب به سیمان ، رده دوام بتن ، روان کننده ، ژل میکرو سیلیس