انرژی در سامانه های فوق پویا و انرژی در سامانه های فوق ایستا

در دهه های اخیر، به دنبال افزایش مصرف انرژی و استفاده ی بیش از حد از منابع تجدیدناپذیر در بخش ساختمان، گرمایش خورشیدی ایستا یکی از استراتژی های طراحی معماری برای استفاده ی کارآمد از انرژی می باشد. با توجه به محدودیت منابع فسیلی، افزایش تقاضا در بازار انرژی، و آلودگی های ناشی از سوخت های فسیلی، بهره برداری از منابع انرژی تجدیدپذیر در ساختمان امری اجتناب ناپذیر است. نظر به موقعیت بسیار مناسب ایران در زمینه ی برخورداری از منابع انرژی خورشیدی، ضرورت استفاده از آن به عنوان یک انرژی تجدیدپذیر بر کسی پوشیده نیست. در این راستا و با توجه به برودت هوا در بخش عمده ای از سال در اقلیم سرد، حداکثر استفاده از تابش آفتاب امری ضروری است. استفاده از انرژی پاک خورشید با به کارگیری سیستم های غیرفعال خورشیدی می تواند راهکاری مناسب جهت تامین و نگاه داشت انرژی و کاهش هزینه ی گرمایشی بناهای این اقلیم باشد تا بتواند ضمن کاهش مصرف انرژی، آلودگی های محیطی ناشی از سوخت های فسیلی را نیز به حداقل برساند. مدیریت انرژی پویا یک رویکرد نوآورانه برای مدیریت بار در سمت تقاضا است. این شامل اصول مدیریت مصرف انرژی متعارف است که در مدیریت سمت تقاضا، پاسخ تقاضا، و برنامه های منابع انرژی توزیع شده ارائه شده است و آن ها را در یک چارچوب یکپارچه ادغام می کند که به طور هم زمان به صرفه جویی دائمی انرژی، کاهش تقاضای دائمی و کاهش موقت اوج بار می پردازد. این امر از طریق سیستمی متشکل از دستگاه های مصرف نهایی هوشمند و منابع انرژی توزیع شده با کنترل های بسیار پیشرفته و قابلیت های ارتباطی انجام می شود که مدیریت پویای سیستم را به عنوان یک کل ممکن می سازد. اجزا بر روی یکدیگر ساخته شده و با یکدیگر تعامل دارند تا به زیرساختی کمک کنند که پویا، کاملا یکپارچه، بسیار کارآمد، خودکار و قادر به یادگیری است. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه ی سامانه های ایستا و پویا انجام شده است.

کلیدواژه ها:

انرژی ، سامانه ایستا ، سامانه پویا