افزایش حس امید به زندگی در مجتمع های مسکونی با بهره گیری از فضاهای باز اجتماع پذیر

• پاندمی کووید-۱۹ تاثیرات گسترده ای بر ابعاد روانی، اجتماعی و سبک زندگی انسان ها برجای گذاشت. محدودیت های تردد، انزوای اجتماعی و اضطراب ناشی از شرایط نامعلوم جهانی، منجر به کاهش احساس امیدواری و انگیزه در میان ساکنان مناطق شهری شد. در این میان، کیفیت فضاهای مسکونی و محیط پیرامون آن نقش مهمی در تعدیل اثرات منفی بحران ایفا کردند. این پژوهش با هدف بررسی نقش فضاهای باز اجتماع پذیر در افزایش حس امیدواری به زندگی در دوران پاندمی، به روش ترکیبی (کمی و کیفی) در چند مجتمع مسکونی شهری انجام شد. نتایج نشان داد که دسترسی به فضاهای باز با قابلیت تعامل اجتماعی، مانند حیاط های مرکزی، فضاهای سبز عمومی و مسیرهای پیاده روی، موجب ارتقاء احساس آرامش، کاهش استرس و تقویت حس مشارکت اجتماعی در ساکنان شده است. همچنین، حس تعلق و رضایت از محیط زندگی در بین استفاده کنندگان از این فضاها به شکل معناداری بیشتر از سایرین بود. یافته ها حاکی از آن است که طراحی آگاهانه فضاهای باز در مجتمع های مسکونی نه تنها نقش زیبایی شناختی دارد، بلکه ابزار مهمی برای تاب آوری روانی و ارتقاء کیفیت زندگی در شرایط بحرانی به شمار می آید. این مقاله بر لزوم توجه معماران و سیاست گذاران به گنجاندن فضاهای اجتماعی در طراحی مسکن تاکید کرده و پیشنهادهایی برای بهبود ساختار محیطی سکونتگاه های شهری در راستای افزایش امید و سلامت روان ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، پاندمی ، فضای باز ، اجتماع پذیری ، مجتمع مسکونی