تحلیل ابعاد بایوفیلی معماری و شهرسازی اصفهان در دوران شاه عباس صفوی

معماری سنتی ایران، علاوه بر رعایت اصول کاربردی و تزیینی، همواره بر مفاهیمی دینی و اعتقادی اشاره داشته و درنتیجه، در آثار معماری ایران همواره رابطه ای تنگاتنگ میان صورت و معنا وجود داشته است. این آثار در طی قرون متمادی و در دوره های مختلف تاریخی، با بهره گیری از جریان های فکری حاکم، به گونه های متفاوت تجلی بخش باورهای فلسفی و اعتقادی زمان خود گشته است. این مسئله به ویژه در عصر صفوی که از شاخص ترین دوره های معماری و یکی از مهم ترین دوره های شکوفایی فکری و فلسفی ایرانیان به شمار می آید، بیش از هر زمان دیگری به چشم می خورد. بر اساس این گفته و نظرات بسیاری ازصاحبنظران باید گفت که اصفهان نمونه ای از تجسیم کالبدی بر بهشت بوده و اساس این گفتمان عرفانی ساختار کالبدی شهر را شکل داده است. روش تحقیق این پژوهش، «توصیفی- تحلیلی» است که از بررسی قیاسی بین دوره های تاریخی با ابزار گرداوری داده مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای بهره برده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که مفهوم فوق الذکر باعث تاثیرگذاری مضامین عرفانی بر ساختار کالبدی شهر و شهرسازی این دوران شده است که به تفصیل در این پژوهش مورد اشاره قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

مکتب اصفهان ، فلسفه و عرفان ، بهشت و تمثیل