تاثیر هوشمندسازی مدارس و آموزش مجازی بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه

تحولات فناورانه در دهه های اخیر، نظام های آموزشی را با دگرگونی های ساختاری و محتوایی مواجه ساخته اند. ورود فناوری های نوین آموزشی نظیر سامانه های یادگیری الکترونیکی، نرم افزارهای تعاملی، کلاس های مجازی و تجهیزات هوشمند، شیوه های سنتی تدریس را به چالش کشیده و زمینه ساز تحولی در انگیزش، یادگیری و تعامل آموزشی در سطح مدارس، به ویژه در دوره متوسطه، شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی و تحلیل تاثیر فناوری های نوین آموزشی بر انگیزش تحصیلی و کیفیت یادگیری دانش آموزان متوسطه انجام شده است. روش تحقیق، توصیفی–تحلیلی بوده و با بهره گیری از رویکرد کیفی در تفسیر منابع معتبر داخلی و بین المللی، تلاش شده است تا ضمن واکاوی مفهومی فناوری آموزشی، نقش آن در ارتقای انگیزش، یادگیری عمیق، خودتنظیمی تحصیلی و درگیری شناختی تبیین شود. تحلیل داده ها و بازبینی نظام مند مطالعات پیشین دلالت بر آن دارد که بهره گیری هدفمند از فناوری های نوین، از طریق افزایش جذابیت محتوا، تنوع سبک های یاددهی، شخصی سازی فرآیند یادگیری و ارتقای تعامل معلم–دانش آموز، به صورت معنادار موجب افزایش انگیزش درونی، احساس خودکارآمدی تحصیلی و بهبود عملکرد شناختی فراگیران شده است. در مقابل، عواملی چون ضعف زیرساخت های فناورانه، نابرابری دسترسی، فقدان مهارت های دیجیتال در معلمان و نبود سیاست های آموزشی هماهنگ، از جمله موانع بهره برداری اثربخش از ظرفیت های فناورانه تلقی می شوند. بر این اساس، بازنگری در سیاست گذاری آموزشی، سرمایه گذاری در توسعه زیرساخت ها، توانمندسازی معلمان در زمینه سواد دیجیتال و تولید محتوای بومی شده، برای بهره گیری پایدار و فراگیر از فناوری در فرآیند آموزش، ضرورتی انکارناپذیر است.

کلیدواژه ها:

فناوری آموزشی ، انگیزش درونی ، یادگیری تعاملی ، خودکارآمدی تحصیلی ، مدارس هوشمند