ذهن آگاهی در تدریس و کاهش فرسودگی شغلی معلمان زن: راهکاری موثر برای ارتقای سلامت روانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین ذهن آگاهی در تدریس و فرسودگی شغلی در میان معلمان زن شهر اراک انجام شد. نوع تحقیق توصیفی-همبستگی بوده و جامعه آماری شامل تمامی معلمان زن شاغل در مدارس ابتدایی و متوسطه این شهر در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ (حدود ۱۲۰۰ نفر) می باشد. نمونه ای ۲۰۰ نفری با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسش نامه ذهن آگاهی در تدریس (فرانک و همکاران، ۲۰۱۶) و پرسش نامه استاندارد فرسودگی شغلی ماسلاچ (MBI) بودند که پایایی و روایی آن ها پیش تر تایید شده بود. برای کنترل متغیرهای مداخله گر، اطلاعات دموگرافیک مانند سابقه کاری و فشارهای محیطی جمع آوری و در تحلیل ها لحاظ شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره تحلیل گردیدند. نتایج نشان داد که ذهن آگاهی در تدریس با تمامی مولفه های فرسودگی شغلی شامل خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و کاهش احساس کفایت شخصی رابطه معکوس و معناداری دارد (p < ۰.۰۱). همچنین، ذهن آگاهی توانست به طور معناداری پیش بینی کننده کاهش فرسودگی شغلی باشد. یافته ها حاکی از آن است که تقویت ذهن آگاهی می تواند به عنوان راهکاری موثر در کاهش فرسودگی شغلی معلمان زن و ارتقای سلامت روانی و کیفیت زندگی شغلی آنان مورد استفاده قرار گیرد. پیشنهاد می شود برنامه های آموزشی ذهن آگاهی به عنوان بخشی از دوره های توانمندسازی معلمان گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، ذهن آگاهی ، معلمان زن ، تدریس ، سلامت روان