تحلیل روان شناختی رابطه بین عزت نفس و گرایش به خودکشی در جمعیت دانشجویی: چشم اندازی برای مداخلات پیشگیرانه در شهر همدان

در جهان پرآشوب امروز، خودکشی دیگر صرفا یک واقعه شخصی نیست، بلکه بازتابی است از بحران های پیچیده روانی، اجتماعی و فرهنگی که جوامع مختلف را درگیر کرده اند. این واقعیت در میان دانشجویان، که در مرحله ای حساس از زندگی خود ایستاده اند، رنگ و بوی جدی تری به خود می گیرد. آن ها میان آرزوهای فردی و فشارهای اجتماعی، میان استقلال طلبی و محدودیت های ساختاری، در رفت وآمدی دائمی اند. در این میان، «عزت نفس» به عنوان سازه ای روان شناختی که ریشه در باور فرد به ارزشمندی خویشتن دارد، می تواند نقش حفاظتی تعیین کننده ای در برابر گرایش به خودکشی ایفا کند.پژوهش حاضر با تکیه بر این پیش فرض بنیادین، به بررسی رابطه میان عزت نفس و گرایش به خودکشی در میان دانشجویان دانشگاه های شهر همدان می پردازد. با بهره گیری از رویکرد کمی و ابزارهای سنجش معتبر – از جمله پرسش نامه عزت نفس روزنبرگ و مقیاس افکار خودکشی بک – داده هایی از ۳۸۰ دانشجوی دختر و پسر گردآوری شد. تحلیل آماری نتایج نشان داد که عزت نفس پایین، به طور معناداری با افزایش گرایش به خودکشی همراه است. این رابطه در میان دانشجویان سال اول و همچنین ساکنان خوابگاه، شدت بیشتری داشت؛ گویی تجربه ورود به زیست جهان جدید دانشگاه، با مخاطرات روانی بیشتری برای این گروه همراه است.آنچه این مطالعه را متمایز می سازد، نه فقط تمرکز آن بر رابطه ای آماری، بلکه توجه به زمینه فرهنگی و بومی شهر همدان است؛ شهری که با وجود پیشینه فرهنگی غنی، در برابر چالش های نوین روانی نسل جوان خود، همچنان با کمبود مداخلات هدفمند مواجه است. یافته های این تحقیق می تواند بستری برای طراحی برنامه های پیشگیرانه ای باشد که عزت نفس را نه تنها به مثابه یک ویژگی فردی، بلکه به عنوان یک ضرورت تربیتی و سیاست گذاری در محیط های دانشگاهی بازشناسد

کلیدواژه ها:

عزت نفس ، گرایش به خودکشی ، جمعیت دانشجویی ، سلامت روان ، عوامل محافظتی ، مداخلات پیشگیرانه ، شهر همدان