مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت نگر و درمان شناختی – رفتاری بر تاب آوری و شادمانی زنان دارای فرزند اوتیسم

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت نگر و درمان شناختی – رفتاری بر تاب آوری و شادمانی زنان دارای فرزند اوتیسم انجام شد. روش این پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم بود که برای درمان کودک خود به مراکز توانبخشی شهر کرمانشاه مراجعه کرده بودند. از میان مراجعه کنندگان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، ۵۴ نفر انتخاب شد. سپس این ۵۴ نفر به صورت تصادفی در دو گروه روان درمانی مثبت نگر (گروه آزمایش اول) و گروه درمان شناختی – رفتاری (گروه آزمایش دوم) و یک گروه گواه گمارش شدند(هر گروه ۱۷ نفر). ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسش نامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد (آرجیل و همکاران، ۱۹۸۹) و مقیاس سنجش علائم اوتیسم (کارز، ۱۹۸۸) بود. هم چنین برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره و نرم افزارSPSS-۲۳ استفاده شد. نتایج نشان داد که روان درمانی مثبت نگر و درمان شناختی – رفتاری بر افزایش تاب آوری و شادمانی تاثیر معناداری داشته است و تفاوت معناداری بین دو گروه مداخله و گروه گواه وجود داشت (۰۰۱/۰P<). اثربخشی روان درمانی مثبت نگر در افزایش شادمانی بیشتر از درمان شناختی – رفتاری بود و در تاب آوری تفاوت معناداری در اثربخشی دو درمان مشاهده نشد (۰۰۱/۰P<). براساس یافته های این پژوهش می توان روان درمانی مثبت نگر و درمان شناختی – رفتاری را به عنوان دو روش موثر بر افزایش تاب آوری و شادمانی زنان دارای فرزند اوتیسم پیشنهاد داد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، درمان شناختی – رفتاری ، تاب آوری ، شادمانی ، اوتیسم.