تاثیر روش های مبتنی بر بازی در بهبود یادگیری و روابط اجتماعی در دانش آموزان مقطع ابتدایی

در سال های اخیر، استفاده از رویکردهای نوین آموزشی به ویژه روش های مبتنی بر بازی، توجه پژوهشگران و معلمان را به خود جلب کرده است. این شیوه ها نه تنها انگیزه و علاقه مندی دانش آموزان به یادگیری را افزایش می دهند، بلکه زمینه را برای درگیر شدن فعال آن ها در فرآیند آموزش فراهم می سازند. مطالعه حاضر به بررسی تاثیر بازی های آموزشی بر بهبود عملکرد تحصیلی و ارتقاء روابط اجتماعی در میان دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد. با بهره گیری از روش نیمه تجربی و انتخاب گروهی از دانش آموزان به عنوان نمونه، داده ها از طریق آزمون های استاندارد و پرسش نامه های رفتاری گردآوری شد. یافته ها نشان می دهند که اجرای برنامه های مبتنی بر بازی به شکل معناداری باعث بهبود مهارت های شناختی، تمرکز و درک بهتر مفاهیم درسی در دانش آموزان شده است. این پیشرفت ها در مقایسه با گروه کنترل که آموزش سنتی دریافت کرده بودند، قابل توجه بود. از سوی دیگر، تعاملات اجتماعی دانش آموزان نیز با استفاده از بازی های گروهی تقویت شد. شاخص هایی چون همکاری، احترام به نوبت و توانایی حل مسئله در گروه، در دانش آموزان گروه آزمایش به شکل محسوسی رشد یافت. این نتایج بیانگر نقش کلیدی بازی ها در پرورش مهارت های بین فردی در محیط مدرسه است. در جمع بندی، می توان نتیجه گرفت که رویکردهای آموزشی مبتنی بر بازی، ابزاری اثربخش برای ارتقاء سطح یادگیری و توانمندی های اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی به شمار می روند. پیشنهاد می شود نظام های آموزشی به کارگیری این روش ها را در برنامه های درسی رسمی و غیررسمی بیش از پیش مورد توجه قرار دهند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر بازی ، آموزش ابتدایی ، مهارت های اجتماعی ، انگیزش تحصیلی ، تعامل دانش آموز