مبارزه با تکدی گری در حقوق کیفری ایران

تکدی گری به عنوان یک پدیده اجتماعی و قانونی پیچیده، در بسیاری از جوامع به ویژه در کشورهای در حال توسعه، به خصوص در ایران، نمود پیدا کرده است. این پدیده که به طور عمده ناشی از فقر، بیکاری، و مشکلات اقتصادی است، علاوه بر تهدیدات اجتماعی و اقتصادی، به نقض حقوق فردی و اجتماعی افراد منجر می شود و امنیت عمومی را به خطر می اندازد. در نظام حقوقی ایران، قوانین مختلفی برای مقابله با تکدی گری وضع شده است، از جمله ماده ۷۰۸ قانون مجازات اسلامی که تکدی گری را جرم انگاری کرده است؛ اما با وجود وجود این قوانین، مقابله با این معضل اجتماعی به طور موثر با چالش های فراوانی مواجه است.این تحقیق ضمن تحلیل مفهومی و حقوقی تکدی گری، به بررسی وضعیت قانونی و اجرایی آن در نظام کیفری ایران می پردازد. در این راستا، به بررسی تطبیقی قوانین موجود و مشکلات اجرایی آن ها در مواجهه با این پدیده پرداخته خواهد شد. همچنین، چالش های حقوقی در پیاده سازی قوانین، نظیر عدم تناسب مجازات ها با شرایط اجتماعی و اقتصادی فردی که به تکدی گری روی آورده است، کمبود حمایت های اجتماعی برای افراد آسیب پذیر و نیازمند، و ناکارآمدی دستگاه های اجرایی در این حوزه، مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت. به علاوه، تحلیل هایی در خصوص نقض حقوق بشری افراد تکدی گر و برخوردهای تبعیض آمیز با آن ها، همچنین مشکلات ناشی از عدم هماهنگی بین نهادهای قضائی، اجرائی و اجتماعی در این زمینه، ارائه خواهد شد.و همچنین به ارائه راهکارهای حقوقی و عملی برای مقابله با تکدی گری در ایران پرداخته و اصلاحات مورد نیاز در قوانین و فرآیندهای قضائی و اجرائی را مطرح می سازد. از جمله این راهکارها می توان به ایجاد سیاست های پیشگیرانه، بهبود سیستم های حمایتی از افراد نیازمند، بازنگری در سیاست های مجازات و توسعه همکاری میان نهادهای مختلف قضائی و اجتماعی برای حل این معضل اشاره کرد. در پایان، مقاله به این نتیجه می رسد که مبارزه موثر با تکدی گری تنها از طریق رویکردی جامع، چندجانبه و هماهنگ که هم زمان به ریشه های اجتماعی و اقتصادی این پدیده و حقوق بشر افراد تکدی گر توجه داشته باشد، ممکن است

کلیدواژه ها:

تکدی گری ، فقر ، بیکاری ، نابرابری های اجتماعی و اقتصادی ، حمایت های اجتماعی