رابطه ترومای دوران کودکی با اختلال اضطراب اجتماعی و راهبردهای شناختی تنظیم هیجان در دانشجویان: نقش واسطه ای ناهماهنگی شناختی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه ترومای دوران کودکی با اضطراب اجتماعی و راهبردهای شناختی تنظیم هیجان، با نقش واسطه ای ناهماهنگی شناختی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه در سال ۱۴۰۳ بود. این پژوهش به روش همبستگی انجام شد و جامعه آماری شامل ۱۹۰۰۰ دانشجوی این دانشگاه بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه گیری تصادفی ساده، ۳۸۴ نفر برآورد شد. گردآوری داده ها به صورت میدانی با استفاده از پرسشنامه های محقق ساخته و همچنین روش کتابخانه ای با فیش برداری از منابع و مقالات انجام شد. برای سنجش متغیرهای پژوهش، از پرسشنامه های استاندارد زیر استفاده شد: پرسشنامه ترومای دوران کودکی برنشتاین و همکاران (۱۹۸۸) با ۲۵ گویه، پرسشنامه ناهماهنگی شناختی هارمون و جونز (۲۰۰۸) با ۲۵ گویه، مقیاس اضطراب اجتماعی کانور (SPIN) با ۱۷ گویه و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (CERQ) با ۳۶ گویه. یافته ها نشان دادند که بین ترومای دوران کودکی و اضطراب اجتماعی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (ضریب همبستگی ۱۳۵/۰) و ترومای کودکی به صورت مستقیم بر تنظیم شناختی هیجان تاثیرگذار است (ضریب همبستگی ۱۷۹/۰). همچنین، نتایج تحلیل ها نشان دادند که ناهماهنگی شناختی به عنوان یک عامل واسطه، تاثیر ترومای دوران کودکی بر اضطراب اجتماعی را تشدید می کند. این یافته ها حاکی از آن هستند که ترومای دوران کودکی می تواند به شکل گیری ناهماهنگی شناختی منجر شود که به نوبه خود بر اضطراب اجتماعی و راهبردهای تنظیم هیجان تاثیر می گذارد. نتایج پژوهش می توانند مبنایی برای طراحی مداخلات مناسب به منظور کاهش اثرات منفی ترومای کودکی و بهبود تنظیم هیجانات در دانشجویان باشند.

کلیدواژه ها:

ترومای دوران کودکی ، اضطراب اجتماعی ، راهبردهای شناختی تنظیم هیجان ، ناهماهنگی شناختی.