ظرفیت های حقوقی و نحوه انعقاد قراردادهای الکترونیکی در حقوق ایران و فرانسه

محیط الکترونیکی اینترنت، یکی از مدرن ترین وسایل انعقاد قراردادها و ایفای تعهدات ناشی از آن، بویژه در عرصه معاملات تجاری محسوب می شود. ماهیت قراردادهای الکترونیکی در رابطه با اعتبار، شکل و همگونی آن با قواعد و مقررات عمومی حقوق مدنی راجع به قراردادها، یکی از مباحث جدیدی است که شناخت و بررسی روابط و آثار حقوقی ناشی از آن، به ساختار شکلی محیط الکترونیکی و مفاهیم فناوری ارتباطات شناخته شده در این عرصه بستگی دارد. در این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی و با هدف «ظرفیت های حقوقی و نحوه انعقاد قراردادهای الکترونیکی در حقوق ایران و فرانسه»، انجام گرفت، این نتیجه حاصل شد: انعقاد قرارداد در فضای مجازی به طور کلی مشابه با انعقاد آن در دنیای واقعی است و از این لحاظ تفاوت عمده ای بین این دو فضا وجود ندارد. برای تشکیل قرارداد -اعم از الکترونیکی و غیره- وجود شرایط اساسی صحت معامله که در ماده ۱۹۰ به بعد قانون مدنی ایران و ۱۱۰۸ قانون مدنی فرانسه مذکور است، ضرورت دارد. دلیل این امر، تبعیت قراردادهای الکترونیکی از قواعد عمومی قراردادهاست. برای اینکه روابط تجاری الکترونیکی از اطمینان کافی برخوردار باشد و حقوق اشخاص با ورود در این حیطه در معرض تزلزل قرار نگیرد، قرارداد واجد شرایط الکترونیکی باید مانند هر قراردادی که با حضور فیزیکی منعقد شده است، معتبر شناخته شود.

کلیدواژه ها:

قرارداد الکترونیکی ، صحت قرارداد ، اراده ی انشایی ، امضای الکترونیک