امکان سنجی استناد به قراردادهای هوشمند در محاکم دادگستری ایران

با گسترش فناوری­های نوین، قراردادهای هوشمند به عنوان نوع جدیدی از قراردادهای حقوقی در میان مردم رواج یافته است و به تبع استفاده از آن­ها ممکن است سبب ایجاد اختلافاتی میان متعاقدین آن گردد. در هنگام بروز اختلافات ناشی از قراردادهای هوشمند میان طرفین آن و رجوع آن­ها به محاکم دادگستری جهت دادخواهی، یکی از مهم­ترین ادله اثبات دعوی، خود قرارداد منشا اختلاف می­باشد و اشخاص برای آن که بتوانند به این قراردادها استناد کنند باید از ماهیت آن­ها به عنوان دلیل مطلع باشند. مطالعات کتابخانه­ای، بررسی قوانین و مقررات ایران و تحلیل ویژگی­ها و سازوکار قراردادهای هوشمند، نشان می­دهد این قراردادها به عنوان دلیل الکترونیکی، با داشتن اوصافی مانند نوشته بودن، قابلیت استناد و دارای امضا بودن ماهیتا سند الکترونیکی هستند و چون شرایط استناد به ادله الکترونیکی، مانند اصالت، قابلیت دسترسی و قابلیت انتساب موجود است امکان استناد به آن­ها در محاکم وجود دارد و بر اساس ارزش اثباتی، هرچند به صورت بالقوه به مفهوم دلیل الکتریکی مطمئن نزدیک­تر هستند اما حسب مورد می­توانند دلیل الکترونیکی عادی، قابل انکار و تردید باشند یا می­توانند دلیل الکترونیکی مطمئنی باشند که صرفا ادعای جعل نسبت به آن ممکن است.

کلیدواژه ها:

Blockchain ، Electronic Evidence ، Invocable ، Smart Contract. ، استنادپذیری ، بلاکچین ، دلیل الکترونیکی ، قرارداد هوشمند.