تاثیر الگوهای ترکیبی تدریس حضوری و مجازی بر تعمیق یادگیری دانش آموزان

در عصر تحولات فناوری و تغییر الگوهای یاددهی–یادگیری، آموزش ترکیبی به عنوان یکی از رویکردهای نوین آموزشی، جایگاهی ویژه در نظام تعلیم و تربیت یافته است. این الگو که با تلفیق تدریس حضوری و مجازی، انعطاف پذیری، دسترسی گسترده و تنوع سبک های یادگیری را ممکن می سازد، می تواند نقش موثری در تعمیق یادگیری دانش آموزان ایفا کند. مقاله حاضر با هدف بررسی تاثیر الگوهای ترکیبی تدریس بر تعمیق یادگیری دانش آموزان، به شیوه تحلیلی–مروری انجام شده است. در این راستا، با تکیه بر نظریه های بنیادین همچون یادگیری سازنده گرای اجتماعی، یادگیری عمیق و سطحی، یادگیری تجربی و پردازش اطلاعات، چارچوب نظری مقاله تبیین شده و همچنین مدل های فناورانه نظیر TPACK، SAMR و چارچوب آموزش ترکیبی مورد بررسی قرار گرفته اند. یافته های نظری مقاله نشان می دهد که آموزش ترکیبی می تواند با تقویت مهارت های شناختی و فراآموختی، خودتنظیمی، تفکر انتقادی و انگیزش درونی، بستر مناسبی برای یادگیری عمیق فراهم آورد. در عین حال، اجرای موفق این الگو با چالش هایی نظیر کمبود زیرساخت فناورانه، ضعف سواد دیجیتال معلمان، و عدم انسجام میان دو بعد حضوری و مجازی همراه است. با این حال، راهبردهایی همچون توانمندسازی حرفه ای معلمان، طراحی محتوای هدفمند، ارزیابی داده محور و ایجاد بانک تجارب موفق می تواند به کاهش این چالش ها و تحقق اثربخشی آموزش ترکیبی کمک کند. در پایان، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی با تمرکز بر طراحی آموزشی بومی، توسعه زیرساخت ها، و ارزیابی مستمر، زمینه پیاده سازی گسترده و کیفی آموزش ترکیبی را در مدارس فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

آموزش ترکیبی ، یادگیری عمیق ، تدریس مجازی ، طراحی آموزشی ، تعامل معلم و دانش آموز