آموزش الهیات از طریق ادبیات کلاسیک فارسی

ادبیات کلاسیک فارسی با ظرفیت بی نظیر خود در انتقال مفاهیم معنوی و الهی، بستری غنی برای آموزش الهیات در قالبی زیباشناختی و تربیتی فراهم می آورد. این مقاله با هدف بررسی نظام مند شیوه های آموزش مفاهیم الهیاتی از طریق متون ادبی کلاسیک فارسی، به تحلیل ساختارهای زبانی، محتوایی و نمادین شعر عرفانی و حکمی پرداخته و چگونگی بهره گیری از ادبیات در تقویت تربیت دینی و معنوی را مورد بررسی قرار داده است. روش تحقیق این مقاله به صورت تحلیلی-توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده است. در این راستا، ظرفیت اشعار مولوی، سعدی، سنایی و عطار در انتقال مفاهیمی چون توحید، عدل الهی، رابطه انسان و خدا، مسئله خیر و شر، و سلوک عرفانی تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که ادبیات کلاسیک فارسی با زبان استعاری، تمثیل پردازی خلاق، روایت های عرفانی و نظام معنایی چندلایه، ابزاری اثربخش در آموزش غیرمستقیم الهیات به شمار می رود. همچنین قابلیت این متون در تحریک تجربه دینی، پرورش تفکر تاملی، و درونی سازی باورهای الهی، زمینه ساز شکل گیری روش هایی نوین برای تدریس مفاهیم کلامی و عرفانی در نظام آموزش رسمی است.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، آموزش الهیات ، تربیت دینی ، شعر عرفانی ، زبان تمثیلی ، معنویت آموزشی