نقش هم افزایی مدرسه و خانواده در پرورش رفتارهای خودتنظیم دانش آموزان

در دنیای پیچیده امروز، پرورش دانش آموزانی که بتوانند به طور مستقل یاد بگیرند، تصمیم گیری کنند و رفتارهای خود را در موقعیت های مختلف تنظیم نمایند، به یکی از اهداف مهم نظام های آموزشی تبدیل شده است. با این حال، بسیاری از دانش آموزان فاقد مهارت های خودتنظیمی لازم برای موفقیت تحصیلی و روانی هستند. یکی از دلایل این مسئله، نبود هماهنگی تربیتی و ارتباط موثر میان مدرسه و خانواده است که می تواند فرایند رشد شناختی، عاطفی و رفتاری دانش آموز را مختل کند. هم افزایی مدرسه و خانواده به معنای همکاری هدفمند، مستمر و مکمل این دو نهاد تربیتی، نقش حیاتی در زمینه سازی برای رشد رفتارهای خودتنظیمی دارد. خودتنظیمی یادگیری به مجموعه ای از مهارت ها مانند خودآگاهی، هدف گذاری، برنامه ریزی، پایش و بازبینی گفته می شود که فرد را قادر می سازد فرایند یادگیری خود را به صورت مستقل مدیریت کند. این مقاله با رویکردی تحلیلی–مروری، به بررسی نظریه های مرتبط با خودتنظیمی (از جمله نظریه زیمرمن، بندورا و ویگوتسکی) و همچنین نظریه های تعامل خانواده–مدرسه (اپستین و برونفن برنر) پرداخته و سپس مطالعات داخلی و بین المللی در این زمینه را تحلیل می کند. یافته های مقاله نشان می دهد که همکاری نظام مند میان مدرسه و خانه می تواند منجر به تقویت مولفه های کلیدی خودتنظیمی در دانش آموزان گردد. از جمله پیشنهادات کلیدی می توان به طراحی برنامه های مشترک آموزشی، آموزش والدین و معلمان در قالب کارگاه های مهارت افزایی، و بهره گیری از فناوری های ارتباطی برای پایش و هماهنگی تربیتی اشاره کرد. در نهایت، ایجاد سیاست های آموزشی مبتنی بر هم افزایی ساختاری، گامی مهم برای شکل گیری نسلی مستقل، خودگردان و توانمند در مسیر یادگیری است.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی یادگیری ، خانواده ، مدرسه ، هم افزایی تربیتی ، تعامل خانه و مدرسه