تحول در ساختار آموزش ابتدایی: از کلاس های سنتی به یادگیری فعال و دانش آموزمحور

دوره ابتدایی، حساس ترین مرحله آموزشی در نظام تربیتی هر کشور محسوب می شود؛ جایی که شخصیت علمی و انگیزشی دانش آموزان شکل می گیرد و نگرش آنان به یادگیری برای سال های آتی بنیان گذاری می شود. با این حال، ساختارهای سنتی حاکم بر مدارس ابتدایی، همچنان بر محوریت معلم، انباشت محفوظات و تمرکز بر آزمون های کمی استوار هستند. این در حالی است که نسل امروز کودکان در جهانی زندگی می کنند که پویایی، تعامل، تفکر انتقادی و مهارت حل مسئله، بیش از دانسته های انباشته اهمیت دارد. در چنین فضایی، بازطراحی ساختارهای آموزشی نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. کلاس هایی که روزگاری با نیمکت های ردیفی و سکوت اجباری شناخته می شدند، باید جای خود را به فضاهایی بدهند که در آن دانش آموزان با پروژه ها، بازی ها، گفت وگوها و ابزارهای دیجیتال درگیر یادگیری شوند. چنین تحولی، نیازمند تغییر در نقش معلم، بازنگری در برنامه درسی، ارتقاء روش های ارزشیابی و ایجاد فضای یادگیری الهام بخش است.