بررسی رابطه بازی با رشد اجتماعی و درسی دانش آموزان دوره ابتدایی

بازی یکی از ارکان بنیادین رشد همه جانبه کودکان به شمار می رود و از دیرباز به عنوان ابزاری موثر برای پرورش مهارت های شناختی، عاطفی، حرکتی و اجتماعی مورد توجه مربیان و روان شناسان بوده است. در دوران ابتدایی که حساس ترین مرحله از تحول اجتماعی و تحصیلی کودک به شمار می آید، بازی می تواند نقشی اساسی در توسعه تعاملات میان فردی، یادگیری گروهی، همدلی، نظم پذیری و همچنین انگیزش تحصیلی ایفا کند. هدف این مقاله مروری، بررسی و تحلیل یافته های پژوهشی در حوزه تاثیر بازی بر رشد اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی است. روش این مطالعه، تحلیل و مرور منابع علمی داخلی و خارجی با تمرکز بر مطالعات تجربی، توصیفی و تحلیلی است. نتایج نشان می دهد که بازی، چه در قالب های آزاد و چه هدایت شده، نه تنها به تسهیل رشد مهارت های اجتماعی همچون همکاری، احترام به قواعد و پذیرش نقش های جمعی کمک می کند، بلکه باعث افزایش تمرکز، انگیزه، درک مفاهیم درسی و عملکرد تحصیلی نیز می شود. از سوی دیگر، ادغام فعالیت های بازی محور در برنامه های درسی مدارس ابتدایی می تواند بستری موثر برای یادگیری فعال، مشارکتی و معنادار فراهم آورد. مقاله حاضر با تبیین ابعاد نظری و عملی رابطه میان بازی و رشد اجتماعی و تحصیلی، پیشنهاداتی کاربردی برای معلمان، مشاوران و برنامه ریزان آموزشی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد اجتماعی ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان ابتدایی ، یادگیری فعال ، تعامل اجتماعی.