رابطه سبک فرزند پروری و امید به آینده تحصیلی با میانجی گری انگیزش تحصیلی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سبک فرزندپروری و امید به آینده تحصیلی با میانجی گری انگیزش تحصیلی انجام شد . پژوهش حاضر بر حسب هدف کاربردی و از نظر نوع داده ها کمی می باشد و از آنجا که این پژوهش قصد دارد رابطه بین چند متغیر را به طور همزمان مورد مطالعه قرار دهد؛ با توجه به اهداف پژوهش،جزء تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی بوده است . جامعه آماری پژوهش حاضر شامل ؛ کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهرکرد که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴در مدارس متوسطه دوم مشغول به تحصیل هستند می باشد . تعداد ۲۵۰ نفر از این دانش آموزان به عنوان حجم نمونه به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله انتخاب شدند. ابزار گرد آوری اطلاعات در این پژوهش شامل پرسشنامه امید به تحصیل (AHS) خرمایی و کمری (۱۳۹۵) ، پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر(۱۹۸۰) و پرسشنامه شیوه های فرزندپروری بامریند(۱۹۷۳) می باشد . داده های حاصل از پرسشنامه در این تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS و PLS در دو بخش آمار و آمار استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در فرضیات مربوط به فصل چهار تایید شد که سبک های فرزند پروری بر انگیزش تحصیلی و انگیزش تحصیلی بر امید به آینده تحصیلی تاثیر معنادار دارد. بنابراین انگیزش تحصیلی می تواند نقش میانجی گری برای رابطه ی سبک های فرزند پروری بر امید به آینده تحصیلی داشته باشد.همچنین آزمون سوبل نشان داد انگیزش تحصیلی نقش میانجی گر در رابطه ی سبک های فرزند پروری بر امید به آینده تحصیلی را دارد و بیشترین اثر غیر مستقیم مربوط به سبک سهل گیر (۳۴۵/۰-) می باشد. لذا می توان نتیجه گرفت که سبک های فرزندپروری والدین عاملی بسیار پر اهمیت در تمام ابعاد زندگی فرزندان به حساب می آید و نوع سبک تربیتی والدین تاثیر بسزایی بر میزان امید به آینده تحصیلی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان دارد .