طرح دعوا در کنوانسیون حمل ونقل کالا از طریق جاده (CMR) با مطالعه تطبیقی در حقوق ایران

قبل از تصویب کنوانسیون CMR در سال ۱۹۵۶ نظام حقوقی متحدالشکلی برای حمل ونقل بین المللی کالا از طریق جاده حاکم نبود و لذا حقوق و تعهدات طرفین اعم از فرستنده و گیرنده کالا و نیز متصدی حمل ونقل، در چارچوب قانونی حاکم تعیین می شد. این که مقررات این کنوانسیون بر کدامیک از قراردادهای حمل بار از طریق جاده حاکم است و استثاناعات آن و محدوده شمول آن چقدر است، طبق موارد همان کنوانسیون پیش بینی شده است و در نتیجه کنوانسیون CMR و پروتکل های اصلاحی بعدی آن در تاریخ های ۵/۷/۱۹۷۸ و ۲۰/۲/۲۰۰۸ میلادی که تاکنون ۵۵ کشور آن را تصویب نموده و یا به آن الحاق شده اند و دولت ایران نیز به آن کنوانسیون الحاق شده است، کلیه جنبه های قرارداد حمل ونقل جاده ای را شامل نمی شود، که نسبت به سایر موارد قانون حاکم و توافق طرفین ملاک عمل خواهد بود، از این جهت تحقیق حاضر در صدد است نحوه طرح دعوا توسط ذی نفع طبق مقررات کنوانسیون بین المللی جاده ای (CMR) و شرایط و ادله اثبات و قانون حاکم و دادگاه صلاحیتدار و نحوه صدور حکم و اجرای آن را که مورد استفاده کاربردی برای اشخاصی که در این حیطه مبادرت به حمل ونقل کالا در محدوده بین کشوری و از راه زمین یا ترکیبی از زمینی و دریایی یا هوایی می نمایند، تبیین نماید و در حد امکان تعارضات و تشابهات مقررات این کنوانسیون را با مقررات عام قوانین داخلی ایران در این خصوص به صورت تطبیقی مشخص نماید.

کلیدواژه ها:

کنوانسیون حمل ونقل بین المللی کالا (CMR) ، متصدی حمل و نقل ، فرستنده کالا ، گیرنده کالا ، قانون حاکم ، نقص یا تلف کالا