نقش بازی های آموزشی در افزایش تعاملات مطلوب در مدارس ابتدایی

هدف این مقاله مروری، بررسی جامع و تحلیلی نقش بازی های آموزشی به عنوان یک ابزار پداگوژیک نوین در راستای افزایش و بهبود تعاملات مطلوب اجتماعی میان دانش آموزان در مقطع ابتدایی است. در دنیای امروز که با چالش های جدیدی در زمینه ارتباطات میان فردی و افت انگیزش تحصیلی مواجه هستیم، روش های سنتی آموزش به تنهایی قادر به پاسخگویی به نیازهای همه جانبه دانش آموزان، به ویژه در حوزه رشد اجتماعی-عاطفی نیستند. این پژوهش با مرور نظام مند ادبیات نظری و پژوهش های تجربی، به تبیین این موضوع می پردازد که چگونه یادگیری مبتنی بر بازی، با بهره گیری از اصول نظریه هایی همچون ساخت گرایی، یادگیری اجتماعی و شناختی، محیطی پویا، جذاب و امن برای تمرین و تقویت مهارت های اجتماعی فراهم می آورد. بازی های آموزشی، چه در قالب دیجیتال و چه غیردیجیتال، با ایجاد اهداف مشترک، نیاز به همکاری، تقسیم وظایف و ارتباط مستمر، دانش آموزان را به سوی تعاملات سازنده سوق می دهند. این فرآیند نه تنها به بهبود مهارت هایی نظیر کار تیمی، مذاکره، حل مسئله مشترک و همدلی منجر می شود، بلکه با افزایش انگیزه و درگیری تحصیلی، فضایی مثبت و حمایتی در کلاس درس ایجاد می کند که می تواند به کاهش رفتارهای نامطلوب مانند انزوا و پرخاشگری نیز کمک نماید. یافته های این مرور نشان می دهد که بازی های آموزشی یک راهبرد موثر برای تلفیق اهداف آموزشی و پرورشی هستند و می توانند به عنوان مکملی قدرتمند در کنار سایر روش های تدریس، به رشد همه جانبه شخصیت دانش آموزان و شکل گیری یک جامعه کلاسی منسجم و پویا یاری رسانند. در نهایت، این مقاله بر ضرورت توجه معلمان، طراحان برنامه های درسی و سیاست گذاران آموزشی به ظرفیت های عظیم یادگیری مبتنی بر بازی برای پرورش نسلی توانمند در تعاملات اجتماعی تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

بازی های آموزشی ، تعاملات اجتماعی ، مدارس ابتدایی ، یادگیری مبتنی بر بازی ، رشد اجتماعی-عاطفی