بررسی مدل ها و رویکردهای یادگیری خودتنظیم در آموزش ابتدایی

یادگیری خودتنظیم به عنوان یکی از مهم ترین شایستگی های قرن بیست و یکم، به فرآیندی اطلاق می شود که در آن یادگیرندگان به طور فعال، افکار، احساسات و رفتارهای خود را برای دستیابی به اهداف یادگیری مدیریت و کنترل می کنند. پرورش این توانایی از دوران کودکی، به ویژه در مقطع ابتدایی، سنگ بنای موفقیت تحصیلی پایدار و شکل گیری عادت یادگیری مادام العمر را تشکیل می دهد. این مقاله مروری با هدف بررسی جامع مدل ها، رویکردها و عوامل موثر بر یادگیری خودتنظیم در دانش آموزان ابتدایی تدوین شده است. در این راستا، ابتدا به تبیین مبانی نظری و مفهومی یادگیری خودتنظیم و تشریح مدل های کلیدی آن، به ویژه مدل چرخه ای زیمرمن، پرداخته می شود. سپس، تکلیف درسی به عنوان یکی از بسترهای اصلی تمرین و توسعه مهارت های خودتنظیمی مورد واکاوی قرار می گیرد. چالش ها و فرصت های مرتبط با تکلیف، از جمله میزان و کیفیت آن، نگرش دانش آموزان و والدین، و بحث های پیرامون رویکردهای «آموزش با تکلیف» در مقابل «آموزش بدون تکلیف» تحلیل می شوند. این مقاله همچنین به بررسی نقش حیاتی بازیگران اصلی در این فرآیند، یعنی معلمان، والدین و خود دانش آموزان، می پردازد. استراتژی های معلمان در طراحی تکالیف معنادار، شیوه های نظارت و حمایت والدین، و ویژگی های فردی و روان شناختی دانش آموزان مانند انگیزش و استرس تحصیلی به تفصیل مورد بحث قرار می گیرند. یافته های این بررسی نشان می دهد که توسعه یادگیری خودتنظیم نیازمند یک رویکرد یکپارچه و هماهنگ است که در آن، تکالیف درسی از ابزاری صرف برای تمرین، به فرصت هایی برای آموزش راهبردهای برنامه ریزی، نظارت و خودارزیابی تبدیل شوند. در نهایت، این مقاله با ارائه یک جمع بندی جامع، پیشنهاداتی کاربردی برای معلمان، والدین و سیاست گذاران آموزشی جهت بهینه سازی فرآیندهای یادگیری و پرورش نسلی از یادگیرندگان مستقل و مسئولیت پذیر ارائه می دهد. این پژوهش بر اهمیت تغییر نگرش از کمیت تکلیف به کیفیت آن و تمرکز بر آموزش صریح راهبردهای خودتنظیمی به عنوان یک ضرورت انکارناپذیر در نظام آموزش ابتدایی تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودتنظیم ، آموزش ابتدایی ، تکلیف درسی ، راهبردهای یادگیری ، انگیزش تحصیلی