بررسی نقش تدریس ادبیات فارسی در تقویت خلاقیت، تخیل و بیان ادبی دانش آموزان

ادبیات فارسی به عنوان یکی از مهم ترین عناصر فرهنگی و تربیتی در نظام آموزشی ایران، همواره نقش مهمی در ارتقای سطح فکری، زبانی و هنری دانش آموزان ایفا کرده است. با این حال، در شرایط کنونی که تمرکز نظام آموزشی بیشتر بر محفوظات و آزمون های استاندارد قرار گرفته، جایگاه ادبیات در پرورش خلاقیت، تخیل و مهارت های بیان ادبی تا حدی کم رنگ شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تدریس ادبیات فارسی در تقویت توانمندی های ذهنی و بیانی دانش آموزان، به تحلیل رویکردها، شیوه ها و موانع موجود در فرآیند آموزش این درس می پردازد. بهره گیری از روش های تدریس مشارکتی، پروژه محور و خلاقانه می تواند به ارتقای توان ذهنی، احساسی و زبانی دانش آموزان منجر شود. داستان پردازی، انشاء، بازنویسی متون و تحلیل ادبی به عنوان فعالیت های نوشتاری، تاثیر قابل توجهی در ارتقای قدرت بیان، شکل گیری دیدگاه انتقادی و تقویت زبان استعاری در دانش آموزان دارند. معلم ادبیات نقش محوری در ایجاد انگیزه، جهت دهی ذهنی و هدایت فرآیند یادگیری معنادار ایفا می کند. رابطه عاطفی معلم با متن و شیوه ارائه آن به دانش آموزان، می تواند عاملی موثر در افزایش علاقه و مشارکت فعال دانش آموزان باشد. تجارب موفق برخی کلاس های ادبیات که با استفاده از نمایش، روایت گری، تلفیق هنرهای دیداری و شنیداری و پروژه های گروهی اجرا شده اند، حاکی از این است که فضای باز و خلاق می تواند بستر مناسبی برای رشد استعدادهای فردی و اجتماعی فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

تدریس ، ادبیات فارسی ، تقویت ، خلاقیت ، تخیل ، بیان ادبی ، دانش آموزان