بررسی تاثیر یادگیری تعاملی بر انگیزش تحصیلی و خودتنظیمی یادگیرندگان در مدارس

یادگیری تعاملی به عنوان رویکردی پویا و مشارکتی در آموزش، پتانسیل بالایی برای افزایش کیفیت فرایند یاددهی-یادگیری در مدارس دارد. این رویکرد، با تمرکز بر تعاملات بین دانش آموزان و بین دانش آموز و معلم، فضایی را فراهم می آورد که در آن دانش آموزان به طور فعال در ساخت دانش مشارکت می کنند. هدف از این مقاله مروری، بررسی جامع و تحلیلی تاثیر یادگیری تعاملی بر دو مولفه کلیدی در فرایند یادگیری، یعنی انگیزش تحصیلی و خودتنظیمی یادگیرندگان در محیط های آموزشی مدارس است. با وجود اهمیت روزافزون یادگیری تعاملی در برنامه های درسی معاصر، هنوز ابعاد مختلف تاثیرات آن بر جنبه های روانشناختی و شناختی دانش آموزان نیازمند بررسی عمیق تری است. انگیزش تحصیلی، به عنوان نیروی محرکه ای که دانش آموزان را به سمت اهداف آموزشی سوق می دهد و خودتنظیمی، به عنوان توانایی دانش آموزان در مدیریت فرایندهای شناختی، انگیزشی و رفتاری خود برای رسیدن به اهداف یادگیری، از جمله عوامل تعیین کننده موفقیت تحصیلی محسوب می شوند. این مقاله، با مرور ادبیات پژوهشی موجود، سعی دارد شواهد مربوط به ارتباط میان یادگیری تعاملی و افزایش انگیزش درونی، افزایش حس مالکیت و مسئولیت پذیری در یادگیری، و بهبود مهارت های خودتنظیمی از جمله برنامه ریزی، نظارت و ارزیابی را مورد کنکاش قرار دهد. همچنین، به بررسی سازوکارهایی که از طریق آن ها یادگیری تعاملی می تواند بر این متغیرها تاثیر بگذارد، از قبیل افزایش تعاملات اجتماعی، بازخوردهای موثر و تقویت حس کفایت، می پردازد. این مرور نشان می دهد که یادگیری تعاملی با ایجاد فرصت هایی برای بحث و تبادل نظر، حل مسئله گروهی و ارائه بازخورد سازنده، می تواند به دانش آموزان کمک کند تا نه تنها مهارت های شناختی خود را توسعه دهند، بلکه به طور فعال تری در فرایند یادگیری مشارکت کرده و مسئولیت بیشتری در قبال آن بپذیرند. در نهایت، این مقاله به ارائه توصیه های کاربردی برای معلمان و سیاست گذاران آموزشی جهت بهره برداری موثرتر از پتانسیل های یادگیری تعاملی در جهت ارتقای انگیزش تحصیلی و خودتنظیمی دانش آموزان در مدارس می پردازد.

کلیدواژه ها:

یادگیری تعاملی ، انگیزش تحصیلی ، خودتنظیمی ، مدارس ، دانش آموزان